Mijn slaap was van korte duur. Bij zonsopgang begon de vaste telefoon – een lijn die bijna niemand gebruikte – te rinkelen. Geschrokken nam ik op. De diepe, professionele stem aan de andere kant van de lijn bezorgde me rillingen.
« Meneer Lucas Méndez? Dit is het centrale politiebureau. We hebben u dringend nodig. »
‘Gaat dit over mijn broer?’ vroeg ik, alsof de grond onder mijn voeten wegzakte.
« Ja, meneer. En uw ouders ook. Er heeft zich gisteravond een ernstig incident voorgedaan. »
De tocht naar het politiebureau was als een tocht door de mist. Schuldgevoel, verwarring, angst: had ik een onherstelbare fout gemaakt? Was Mateo echt aan het sterven terwijl ik sliep?
Een politieagent bracht me naar een aparte kamer. Zijn neutrale uitdrukking versterkte mijn angst. « Gisteravond meldden de buren van uw ouders geweld. Toen we aankwamen, was de situatie zeer ernstig. »
« Waar is mijn broer? » onderbrak ik, in paniek.
« Mateo ligt op de intensive care, maar zijn toestand is stabiel. Hij is zwaar mishandeld. »
Een kort moment van opluchting, onmiddellijk gevolgd door afschuw. « Aangevallen? Mijn ouders zeiden dat hij in het ziekenhuis lag en dat er kosten aan verbonden waren… »
De politieagent opende een dossier. « Precies. Toen ze je om 2 uur ‘s nachts belden, was Mateo niet in het ziekenhuis. Hij lag op de bank van je ouders, onder het bloed. »
Ik verstijfde.
« Volgens de verzamelde informatie had Mateo een aanzienlijk bedrag geleend van illegale woekeraars vanwege weddenschappen op sportwedstrijden. Deze mannen kwamen naar het huis van je ouders, sloegen hem in elkaar en eisten voor zonsopgang 15.000 dollar. Je ouders belden je niet om de medische kosten te betalen, maar om het afpersingsgeld te innen. »
Ik werd misselijk. Ze hadden gelogen om me medeplichtig te maken aan een misdaad, zonder rekening te houden met mijn financiële en juridische veiligheid.
« En dat is nog niet alles, » voegde de agent eraan toe. « Ze worden ook vervolgd voor nalatigheid. Na de aanval hebben ze geen hulp ingeroepen. Ze hebben bijna twee uur lang familieleden gebeld om het geld bij elkaar te krijgen, uit angst dat de politie de oorsprong van de schuld zou ontdekken. »
Ik voelde een vulkanische woede vermengd met een diepe droefheid. Mijn ouders hadden imago en geld belangrijker gevonden dan het leven van hun zoon.
‘En Elena?’ fluisterde ik. ‘Ik heb ze gezegd haar te bellen.’
De politieagent keek me vreemd aan. « Ze was daar. Ze gaf toe dat ze het geld had, via een gezamenlijke rekening met haar verloofde voor hun bruiloft. Ze weigerde het geld af te geven. »
De schok was compleet. Ze had het geld. Ze was er. En toch hadden ze ervoor gekozen om mij te bellen.
