In deze context zijn grenzen geen muur, maar een brug. Wanneer een volwassen kind zegt: « Daar praten we liever niet over » of « Met onze kinderen doen we dat anders », probeert hij of zij niemand te provoceren; er wordt een kader geschetst om de relatie te behouden. Maar wanneer deze grenzen worden beantwoord met opmerkingen als: « Je overdrijft » of « Ik heb het recht om te zeggen wat ik wil », wordt de impliciete boodschap: jouw gevoelens zijn minder belangrijk dan die van mij, en de relatie komt onder druk te staan. Het respecteren van deze grenzen creëert geen afstand; integendeel, het is een van de meest zekere manieren om een evenwichtige en duurzame relatie te onderhouden.
Wanneer het verleden ons belet de volwassene te zien die we zijn geworden
Een ander probleem ontstaat wanneer het verleden te veel ruimte inneemt. Voortdurend praten over het kind dat je ooit was, zonder volledig te erkennen wie je nu bent als volwassene, kan het gevoel creëren gevangen te zitten in een rol die niet meer bestaat. Veel kinderen voelen zich dan gereduceerd tot een vroegere versie van zichzelf, terwijl ze eigenlijk erkenning willen voor hun huidige keuzes, hun vooruitgang en hun huidige uitdagingen. Deze erkenning maakt de weg vrij voor oprechte uitwisselingen, het soort uitwisselingen dat mensen echt dichter bij elkaar brengt. In deze emotionele afstand zijn er geen schuldigen of ondankbaren: alleen verschillende gevoeligheden die hun plek zoeken. Tussen bezorgde ouders en beschermende kinderen kan een kloof ontstaan… maar die is nooit onoverbrugbaar.
Ze keerden zachtjes naar elkaar terug.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
