Er zijn momenten in het leven waarop de grond onder je voeten wegzakt zonder waarschuwing, en alles wat je dacht dat veilig was, plotseling in elkaar stort.
Voor mij kwam dat moment in mijn eigen woonkamer, toen de man met wie ik een leven had opgebouwd aankondigde dat hij wilde scheiden. Hij zei dat hij wegging – en dat ik het wel zou redden met onze vier kinderen. De schok was enorm, maar wat me het meest is bijgebleven, waren zijn laatste woorden: afstandelijk, afwijzend en zonder enige zorg.
Die avond pakte ik, in plaats van te smeken of te ruzieën, mijn spullen in. Ik verzamelde de kinderen, sloot de deur van een huis dat ik meer dan tien jaar had gekoesterd, en stapte het onbekende tegemoet. Het huwelijk liep kort daarna op de klippen, met angst, verdriet en verwarring als gevolg, maar ook een stille helderheid die met de tijd sterker werd.
De eerste maanden waren overweldigend. Ik moest werk, school, emotioneel herstel en verantwoordelijkheden die ik nog nooit alleen had gedragen, zien te combineren. Uitputting werd een vertrouwd gevoel. Maar onder de chaos begon er iets onverwachts te veranderen. Ik begon mezelf weer te herkennen. Ik maakte rustige wandelingen, ruimde mijn huis op, las boeken die mijn denkvermogen prikkelden en kookte maaltijden die voedzaam aanvoelden in plaats van gehaast. De vrouw die jarenlang compromissen had gesloten, keerde langzaam terug.
