Wandelaar verdwenen op de Appalachian Trail — 2 jaar later teruggevonden in een vogelverschrikker…
Iets jonger dan hij nu is, maar hij was het. In de laatste momenten van haar leven, in een wanhopige strijd, deed Sara waar ze het beste in was. Ze legde de waarheid vast, fotografeerde haar moordenaar. De sheriff kwam de verhoorkamer binnen met grote afgedrukte foto’s in zijn handen. Hij zat zwijgend tegenover Silas en legde de eerste foto op tafel. Het was Blackwoods gezicht, zoals gefotografeerd door Sara. De oude man keek naar de foto, zijn lichaam spande zich voor het eerst tijdens het hele verhoor.
De sheriff legde de tweede foto ernaast, toen de derde. Hij zei niets, staarde Silas alleen maar aan. De ijzige uitdrukking van de oude man begon te barsten. Zijn lippen trilden. Hij keek naar zijn eigen gezicht, vastgelegd op het moment dat hij een monsterlijke misdaad beging. De stilte in de kamer werd oorverdovend, en toen, na enkele minuten van deze gespannen stilte, keek Silas Blackwood op naar de sheriff. De muur stortte in. Met een stem zo kalm en krakend als een ongesmeerde deur sprak hij zijn eerste oprechte woorden in twee jaar.
Het was die dag heet. Heel heet. Met deze woorden begon Silas Blackwood zijn bekentenis, en hoe meer hij sprak met zijn kalme, emotieloze stem, hoe angstaanjagender het beeld van die julidag in 2005 werd. Hij deed geen enkele poging om zich te rechtvaardigen of berouw te tonen. Hij presenteerde de feiten alsof hij het had over het planten van maïs of het repareren van een hek. Die dag was hij, zoals gewoonlijk, aan het werk aan de andere kant van zijn erf, grenzend aan het bos. Hij zag vaak toeristen langs het pad lopen, lichtpuntjes tegen de groene achtergrond.
Hij verachtte hen. Voor hem waren ze vreemden, indringers in zijn geïsoleerde wereld, zorgeloze mensen uit een leven dat allang voorbij was. Toen hij Sara zag, had ze het hoofdpad verlaten en liep ze over een oud, overwoekerd pad dat naar een beekje op zijn landgoed leidde. Ze wilde waarschijnlijk wat water drinken of haar gezicht wassen. Hij zei dat er iets aan haar was dat hem gek maakte. Haar jeugd, haar zelfvertrouwen, haar felrode rugzak. In zijn zieke, door eenzaamheid vergiftigde geest werd ze een symbool van alles wat hij verloren en gehaat had.
Het was geen geplande actie; het was pure, roofzuchtige impuls. Hij wachtte op haar, verscholen achter de bomen. Toen ze zich naar de beek boog, viel hij haar aan. Hij vertelde haar dat ze zich wanhopig verzette. Ze was sterk en vocht met hand en tand voor haar leven. Het was op dat moment, terwijl hij probeerde de camera van haar nek te rukken, dat ze de foto’s nam. Het was chaos, geschreeuw dat niemand kon horen, en het klikken van de sluiter van de camera. Hij verkrachtte haar, en toen hij besefte dat ze zijn gezicht had gezien en hem kon identificeren, wurgde hij haar.
Hij vertelde dit alles met angstaanjagende koelheid. Na de moord sleepte hij het lichaam naar een paar dichte braamstruiken op zijn land, wetende dat zoekers nooit privéterrein zouden betreden. Hij nam de rugzak en verstopte die in een schuur. Hij keerde terug naar huis, waste zich en werkte de rest van de dag op het land alsof er niets gebeurd was. Het meest huiveringwekkende deel van zijn bekentenis was die over de vogelverschrikker. Hij zei dat het idee niet meteen bij hem opkwam.
Sara’s lichaam bleef de hele winter in de struiken liggen, verborgen onder de sneeuw. In de lente, toen het tijd was om het veld klaar te maken voor het planten, besloot hij dat hij de botten niet wilde begraven. Het leek te simpel en saai. Hij wilde, in zijn eigen woorden, haar dichtbij hebben. Het was zijn verdraaide manier om de controle te behouden, zijn vreselijke geheim dat zowel verborgen als voor iedereen zichtbaar was. ‘s Nachts verzamelde hij wat er nog van Sara over was in een zak.
Dan, bij maanlicht in zijn schuur, bouwde hij een nieuwe vogelverschrikker. Hij mengde de botten met stro, spande jute over een houten kruis en kleedde zijn creatie in Sara’s reiskleren. Voor hem was het de ultieme daad van vernedering en macht. Bijna twee jaar lang keek hij elke dag uit het raam naar die vogelverschrikker. Hij zag andere toeristen van ver naar hem zwaaien, die hem voor een gewone boer aanzagen, en niemand wist dat ze niet alleen naar een moordenaar zwaaiden, maar ook naar zijn slachtoffer.
Silas Blackwoods proces verliep vlot. Gezien zijn volledige bekentenis, ondersteund door fysiek bewijs – Sara’s dagboek en camera, evenals de resultaten van DNA-tests – had de verdediging weinig kans. De advocaten probeerden zijn krankzinnigheid te bewijzen door te stellen dat hij seniele dementie had en de gevolgen van langdurige sociale isolatie, maar de aanklager presenteerde zijn bekentenis aan de rechtbank, een koud, methodisch en gedetailleerd verslag dat onmogelijk van een man kon komen die zich niet bewust was van zijn daden. En toen de jury de laatste foto’s van Sara te zien kreeg, viel er een diepe stilte in de rechtszaal.
Die wazige, paniekerige beelden vormden het meest overtuigende bewijs van de aanklager. Het was Sara zelf die vanuit het hiernamaals sprak en naar haar moordenaar wees. Silas Blackwood werd schuldig bevonden aan alle aanklachten, waaronder moord met voorbedachte rade, ontvoering en verkrachting. De rechter, die het vonnis voorlas, beschreef zijn daden als een daad van absoluut kwaad die het menselijk bevattingsvermogen te boven ging. Hij werd veroordeeld tot levenslang zonder mogelijkheid tot vervroegde vrijlating. Voor Sara’s ouders betekende het vonnis het einde van een lange nachtmerrie, maar het bracht hen geen verlichting.
Ze kenden de waarheid, maar die waarheid was ondraaglijk. Tijdens het proces zei haar vader dat ze altijd trots zouden zijn op de laatste daad van hun dochter. Zelfs met de dood in het vooruitzicht bleef hij journalist en deed hij er alles aan om haar moordenaar te vinden. Het nieuws dat de stille boer Blackwood een monster was, schokte de lokale gemeenschap. Mensen hadden jarenlang met hem samengeleefd en hadden geen idee van de duisternis die achter zijn stille façade schuilging.
Zeven jaar later stierf Silas Blackwood in een zwaarbewaakte gevangenis aan een hartaanval. Zijn boerderij werd verkocht en zijn oude huis en schuren werden afgebroken. De nieuwe eigenaar maakte er een puinhoop van en veegde alle sporen van dit vreselijke verhaal van de aardbodem. Maar het bleef. Sarah Jenkin ging op wandeltocht om de wereld kennis te laten maken met de schoonheid van de Appalachian Trail. Uiteindelijk, ten koste van haar leven, vertelde ze een compleet ander en angstaanjagend verhaal. Een verhaal over een vogelverschrikker die niet zomaar een vogelverschrikker was.
