« Bedwantsen klimmen niet op gladde oppervlakken. Daarom stoppen sommige reizigers hun tassen in de badkuip, waar de ongedierte niet bij kan. Als je eenmaal met die nachtmerrie te maken hebt gehad, neem je nooit meer risico. »
Haar woorden brachten iets in mijn gedachten teweeg. Wat ik dacht dat een vreemde gewoonte was, was eigenlijk een slimme voorzorgsmaatregel – een die voortkwam uit ervaring en misschien een beetje zuurverdiende wijsheid.
Later die week ontmoette ik een ouder echtpaar terwijl ze hun suite schoonmaakten. Ook hun koffer stond netjes in de badkuip. Nieuwsgierig vroeg ik ernaar. De man glimlachte vriendelijk en zei:
« Oh, die truc hebben we jaren geleden al geleerd. We namen ooit een paar kleine lifters mee van een reis en het duurde maanden om ze te verwijderen. Nu doen we dit gewoon uit gewoonte. Het geeft ons een gerust gevoel. »
Ik glimlachte terug en begreep meer dan ik had verwacht.
Daarna zag ik elke keer dat ik een koffer in bad zag, niet iets vreemds, maar een verhaal. Elke tas vertelde over een reiziger die had geleerd, zich had aangepast en zijn lessen had meegenomen.
Het deed me beseffen dat reizen niet alleen draait om het verzamelen van nieuwe bestemmingen, maar ook om het verzamelen van wijsheid. We ontwikkelen onderweg kleine gewoontes, die ons stilletjes beschermen tegen grotere problemen.
En nu, als ik zelf incheck in een hotel, weet ik mijn eerste stap al. Ik werp een blik op de badkuip en misschien, heel misschien, geef ik mijn koffer daar ook een veilig plekje.
