Hoewel verpleeghuizen vol mensen zitten, voelen veel bewoners zich nog steeds diep eenzaam. Sociale interacties kunnen geforceerd of oppervlakkig aanvoelen en vriendschappen sluiten kan moeilijk zijn vanwege cognitieve achteruitgang, gehoorverlies of verschillen in achtergrond. Wanneer betekenisvolle sociale contacten ontbreken, kunnen ouderen zich terugtrekken, minder praten en minder interesse tonen in dagelijkse activiteiten – tekenen die vaak ten onrechte worden aangezien voor ‘normale ouderdom’.

Verminderde fysieke activiteit

In sommige verpleeghuizen leiden veiligheidsoverwegingen tot beperkte bewegingsvrijheid. Ouderen worden soms aangemoedigd om te zitten in plaats van te lopen, of zijn afhankelijk van een rolstoel, zelfs als ze nog prima in staat zijn tot meer mobiliteit. Minder beweging kan snel leiden tot spierzwakte, evenwichtsproblemen en een groter risico op vallen. De fysieke achteruitgang versnelt vaak wanneer de activiteit afneemt, waardoor een vicieuze cirkel ontstaat die moeilijk te doorbreken is.

Overmatig medicijngebruik en medische veranderingen

Ook het medicatiegebruik kan veranderen na opname in een verpleeghuis. Sommige ouderen krijgen extra medicijnen voorgeschreven om slaap, angst of gedragsproblemen te beheersen. Hoewel deze medicijnen nuttig kunnen zijn, kunnen ze ook bijwerkingen veroorzaken zoals verwardheid, vermoeidheid of verlies van eetlust. Zonder zorgvuldige controle kan overmatig medicijngebruik een aanzienlijke impact hebben op de cognitieve en fysieke functies.

Gebrek aan persoonlijke aandacht

Personeelstekorten zijn een veelvoorkomend probleem in veel verpleeghuizen. Verzorgers zijn vaak verantwoordelijk voor te veel bewoners tegelijk, waardoor ze minder tijd aan elke individuele bewoner kunnen besteden. Wanneer persoonlijke behoeften, voorkeuren en emotionele zorgen over het hoofd worden gezien, kunnen ouderen zich onzichtbaar of verwaarloosd voelen. Dit gebrek aan individuele zorg kan bijdragen aan emotioneel isolement en een verslechterende gezondheid.