Zwangere vrouwen werden toevertrouwd aan de zorg van familieleden of sociale diensten. Voor andere patiënten werden nieuwe regels opgesteld die het recht op een humane behandeling garandeerden, maar dan wel onder veilige en gecontroleerde omstandigheden.
Het verhaal werd alom bekend. De maatschappij splitste zich in twee kampen: sommigen beschuldigden de kliniek van nalatigheid, anderen van een onmenselijke aanpak en een poging om emoties te ‘steriliseren’.
Maar het allerbelangrijkste was nog iets anders: dit verhaal herinnerde iedereen eraan dat zelfs achter de muren van psychiatrische instellingen het echte, complexe en levendige menselijke leven doorgaat.
