Hij pakte haar hand, zijn tranen vielen op het laken.
“Ik dacht dat ik een goede echtgenoot was,” fluisterde hij. “Maar jij… jij was degene die ons huwelijk beschermde. Jij droeg de last in stilte.”
Ze glimlachte, ondanks de pijn.
“Liefde,” zei ze zacht, “gaat niet over een leven zonder problemen. Het gaat over kiezen voor vrede wanneer woede makkelijker lijkt. Over het beschermen van wat je liefhebt, zelfs als het pijn doet.”
Op dat moment voelde de man het gewicht van zestig jaar samenleven in zijn borst. De doos was geen geheim meer, maar een bewijs. Een bewijs dat echte liefde niet luid is, maar geduldig. Niet perfect, maar toegewijd.
Hij boog zich naar haar toe, kuste haar voorhoofd en fluisterde:
