Een opvallend symptoom dat te gemakkelijk wordt genegeerd
Het echte waarschuwingssignaal kwam daarna: bloed in de ontlasting. Een teken dat onmiddellijk aanleiding had moeten geven tot bezorgdheid . Maar wederom werd dit symptoom zonder verder onderzoek toegeschreven aan zijn aambeien. Maar of het bloed nu op het papier, in de toiletpot of vermengd met de ontlasting zit, het zou altijd alarmbellen moeten doen rinkelen.
Vertelbare spijsverteringsveranderingen
Een ander symptoom dat Tess niet meteen serieus nam, was de verandering in de vorm van haar ontlasting. Ze was erg dun geworden, alsof iets de doorgang gedeeltelijk blokkeerde. Zo erg zelfs dat ze tegen haar arts grapte: « Mijn dochtertje van twee heeft dikkere ontlasting dan ik! » Dit detail, hoewel opvallend, werd terzijde geschoven.
De valkuil van alternatieve diagnoses
Zoals vaak het geval is bij jonge moeders, overwogen zorgverleners onschuldige oorzaken: postpartumsyndroom, lactose-intolerantie, coeliakie… allemaal hypothesen die de aandacht afleidden van het echte probleem. Daardoor ging er een kostbaar jaar verloren voordat er eindelijk een coloscopie werd uitgevoerd.
Een felle strijd… en een overwinning
Uiteindelijk hield Tess vol. Ze wisselde van arts en vroeg om een second opinion. En toen was het verdict: vergevorderde darmkanker. Gelukkig werd dankzij haar doorzettingsvermogen tijdig met de behandeling begonnen. Nu is ze in volledige remissie en deelt ze haar ervaring om anderen te helpen de signalen niet te missen.
