Vrouw die eiste dat ik mijn kapsel en uniform in mijn restaurant zou veranderen, bleek de verloofde van mijn broer te zijn
Ik voelde dat mijn staf mij vanaf de andere kant van de kamer gadesloeg.
Sarah, onze hoofdkelner, keek me vanuit haar stoel achter de bar met opgetrokken wenkbrauwen aan, terwijl Marcus, onze barman, halverwege het poetsen van de glazen was gestopt met poetsen.
Ze wisten allemaal wie ik was en ze voelden de spanning in de lucht.
Maar ik bleef kalm.
Jarenlange ervaring met lastige klanten had me geduld en strategie geleerd. De beste manier om met zo iemand om te gaan, was niet om te ontploffen. Het was om ze zichzelf aan hun eigen touw te laten ophangen.
Dus knikte ik vriendelijk en zei: « Absoluut. Ik haal de manager even voor je. »
Ze glimlachte triomfantelijk, duidelijk tevreden met zichzelf. « Perfect. En misschien iemand die er meer… geschikt voor de baan uitziet? Je weet wel, minder… intimiderend? »
« Natuurlijk, » zei ik met een honingzoete stem. « Ik zal ervoor zorgen dat je precies krijgt wat je verdient. »
Ik draaide me om, liep naar het kantoor aan de achterkant, haalde diep adem en telde tot tien.
Toen pakte ik mijn visitekaartjes van mijn bureau en rechtte mijn schouders.
Dit zou leuk worden.
Met mijn gebruikelijke zelfverzekerde glimlach liep ik naar haar tafel, visitekaartje in de hand. « Hallo nogmaals. Even een berichtje. Is alles in orde met uw tafel? »
Ze fronste haar gezicht en keek oprecht geïrriteerd. « Ben je er weer? Ik dacht dat ik naar de manager had gevraagd? Ben je doof of gewoon koppig? »
« Oh, lieverd, » spinde ik, terwijl ik een van mijn visitekaartjes recht voor haar neerlegde, « ik ben de manager. En ik ben ook de eigenaar van deze plek. »
Ze staarde met grote ogen naar de kaart.
Toen keek ze om zich heen alsof ze op zoek was naar een verborgen camera, of wachtte tot iemand tevoorschijn zou springen en haar zou vertellen dat dit een grap was. Ze pakte het visitekaartje met trillende vingers op en las het steeds opnieuw, alsof de woorden zouden kunnen veranderen.
“Dit… dit kan niet kloppen,” stamelde ze.
Op dat moment kwam Mike binnen, stralend met die aanstekelijke glimlach waarmee ik was opgegroeid. Hij zag me meteen en kwam meteen naar me toe.
« Daar is mijn zus! » zei hij, terwijl hij me in een van zijn kenmerkende knuffels sloeg en me een kus op mijn wang gaf. « Sorry, ik ben te laat. Die conference call duurde veel langer dan verwacht. Je weet hoe klanten kunnen zijn. »
En ik zweer het… de kleur verdween uit haar gezicht alsof er een stop uit haar gezicht was getrokken.
« Jij bent… jij bent zijn zus? » stamelde ze.
« Ja, Jill is mijn enige zusje. Mijn kleine zusje, eigenlijk, hoewel ze het vreselijk vindt als ik haar zo noem. » Hij grijnsde naar me. « Jill, dit is Ashley, mijn verloofde. Degene over wie ik je al vertelde. »
Ashley werd bleek als papier. « Wacht even, is dit jouw restaurant? Is dit de eigenaar van je zus? »
Ik knikte en sloeg mijn armen over elkaar. « Mhm. Alles. Van de hardhouten vloeren tot de wijnkaart. Ik heb het de afgelopen vijf jaar helemaal opnieuw opgebouwd. »
« Ik… ik wist het niet, » fluisterde ze, haar stem brak van verlegenheid.
Mikes gezicht veranderde van verward naar bezorgd toen hij de spanning voelde. « Wacht eens even, wat is hier gebeurd? Heb ik iets gemist? »
Ik glimlachte. « Nou, je verloofde heeft me gevraagd mijn haar te veranderen en iemand anders te laten bedienen, omdat ze niet wilde dat ik er te ‘nette’ uitzag bij je tafel. Blijkbaar was ik ongepast gekleed voor het restaurantpersoneel. »
Mikes mond viel open. « Wat is ze? »
Ashley leek wel onder de tafel te willen kruipen. « Mike, ik kan het uitleggen… »
“Je hebt kritiek gehad op het uiterlijk van mijn zus?” Zijn stem was zacht, maar ik kon de teleurstelling horen.
« Ik dacht dat ze serveerster was! » protesteerde Ashley zwakjes.
