Oud worden zonder spijt
Op mijn zeventigste was ik niet langer bang voor het woord ‘oud’. Ouderdom is voor mij geen achteruitgang, maar een zachter licht – het soort licht dat verlicht wat er echt toe doet.
Ik jaag niet langer achter de tijd of goedkeuring aan. Ik ga langzaam vooruit, maar met volle bewustzijn.
Elke avond zit ik bij het raam, een boek in mijn hand, Joy – mijn geadopteerde hond – aan mijn voeten.
Ze kijkt me aan alsof ik haar hele wereld ben. Misschien is dat wel waar het bij laat moederschap om draait: tederheid bieden aan hen die het nodig hebben.
Brief aan de jonge vrouw die ik ooit was
Onlangs schreef ik een brief aan de jonge vrouw die ik ooit was:
« Lieve Lida,
je hebt er goed aan gedaan om niet te luisteren. De wereld zal je vertellen dat je een moeder, een echtgenote en een rolmodel moet zijn. Maar
je hoeft alleen maar jezelf te zijn. En op een dag zul je begrijpen dat dat genoeg is. »
Ik vouwde de brief op en legde hem in een la. Misschien vindt iemand hem ooit en ziet erin het getuigenis van een vrouw die het aandurfde om anders te leven.
