Ik ben zeventig jaar oud en heb geen kinderen. Dit simpele feit roept nog steeds ongemakkelijke stiltes of medelijdenwekkende blikken op. Toch voel ik geen gemis of bitterheid. Ik heb een bewuste keuze gemaakt – mijn eigen keuze – om vrij te leven, mijn leven te wijden aan creëren, leren en liefhebben zonder aan iemand verbonden te zijn.
Toen ik twintig was, droomden al mijn vriendinnen van een gelukkig huwelijk en witte wiegjes. Ik droomde van treinen, bibliotheken en onbekende steden. Mijn moeder bleef maar zeggen:
« Je zult van gedachten veranderen, mijn dochter. Een vrouw is pas compleet als ze een kind heeft. »
Ik hield zielsveel van haar, maar diep van binnen wist ik dat ze het mis had. Ik wilde mijn eigen verhaal schrijven, zonder het script van iemand anders te volgen.
Vrijheid verkiezen boven conformiteit
Ik studeerde architectuur in Moskou, in een tijd dat alles instortte en weer werd opgebouwd. De wereld leek voor mijn ogen opnieuw te worden getekend, en ik wilde daar deel van uitmaken.
Ik woonde in een klein appartement met drie huisgenoten, ik at bijna elke avond pasta, maar elke dag voelde ik me levend.
Een man deelde twee jaar lang mijn leven. Hij wilde kinderen. Ik niet.
