Ze ontmoeten een enorme hand naar de flank van het dier. Tussen de plukken roodbruine vacht waren donkere vlekken zichtbaar — bloed.
De vrouwen keken elkaar eerst ongelovig aan, maar bogen zich toen dichterbij. Op de poten en de zijkant van de hond zaten inderdaad bloedvlekken.
— God… is ze gewond? — vroeg een van de vriendinnen angstig.
Maar de hond leek niet gewond — ze mankte niet, jankte niet en klaagde niet. In plaats daarvan schiet ze plotseling weg, rennend richting de rotsachtige kaap.
De vriendinnen keken elkaar verward aan en besloten haar te volgen. Ze staan haastig op van de dekens en gevolgd, net bij kunnen blijven, de snelle sprongen van de hond over het zand.
Toen ze dichterbij kwamen, kneep hun hart samen. Op een diepe zandbank aan de kust, direct op het gebruikte zand, lag een man bewusteloos. Onder zijn hoofd was een donkere bloedvlek, en vlakbij lag een natte steen — waarschijnlijk was hij uitgegleden en gevallen.
De hond rent naar hem toe, snuffelt en begint weer te blaffen, ook om hulp vroeg. Verward keek naar de vrouwen elkaar aan, daarna een van hen haar telefoon veronderstelde en met bijnade vingers het alarmnummer belde en de situatie uitlegde.
— Ademt hij? — vroeg een van de vriendinnen terwijl ze op haar klachten zakte.
— Nauwelijks… — fluisterde een ander, haar hand op de borst van de gewonde man gelegd.
De vrouwen die de man bij bewustzijn houden, kalmeren de hond en wachten op de komst van de ambulance.
In ieders hoofd draaide één gedachte: zonder deze trouwhond zou ze nooit geweten hebben dat slechts een paar stappen van hun vrolijke samenzijn een tragedie aan het gebeuren was.
Enkele minuten later scheurde het geluid van de ambulancesirene door de zomerse lucht. De man werd voorzichtig op een brancard gelegd. De vrouwen haalden diep adem terwijl ze toekeken hoe de beïnvloeds verband aanbrachten.
De hond liet zich eindelijk een beetje gewonnen — ze kwam naar een van de vrouwen toe en liet zich aaien, ook ze bedankte voor de hulp.
