Ik had bijna drie jaar als inwonende huishoudster voor de familie Halden gewerkt. Het werk was veeleisend, maar het salaris hield mijn dochter en mij financieel staande. Nadat mevrouw Halden aan kanker overleed, viel er een vreemde stilte in huis – alleen verbroken door het flauwe gelach van de twee jongens, Caleb en Mason. Hun vader, Russell Halden, een techmiljonair, bracht meer tijd door met reizen dan met thuis zijn.
Alles veranderde toen Seraphina Vale arriveerde.
Russell ontmoette haar op een benefietgala – een vrouw met ijsblond haar, een porseleinen huid en een glimlach die zo perfect beheerst was dat het gefabriceerd leek. Zes maanden later werd ze zijn verloofde en trok ze in het landhuis alsof ze er altijd al had gewoond.
Voor de buitenwereld was Seraphina perfect: sierlijk, zachtaardig, charmant. Maar achter gesloten deuren zag ik barsten. Caleb begon weer te stotteren. Mason weigerde buiten te spelen. Ik zag blauwe plekken op hun armen, altijd verborgen onder lange mouwen.
Toen ik het vroeg, had Seraphina haar uitleg al ingestudeerd.
Ze vielen. Ze zijn onhandig. Jongens blijven jongens.
En Russell geloofde haar – want iets anders geloven zou zijn wereld in duigen doen vallen.
Elke keer dat ze een kamer binnenkwam, werden de jongens stil. Hun kleine schouders spanden zich aan; hun ogen werden dof. Ze hielden op met lachen. Ze hielden op met rennen. Ze werden schaduwen die van kamer naar kamer dreven.
Ik waarschuwde Russell twee keer. De eerste keer wuifde hij het weg. De tweede keer stond Seraphina achter hem, haar blauwe ogen in me borend. Hij zei dat ik geen drama moest verzinnen.
Toen kwam de nacht die alles veranderde.
Ik had mijn portemonnee in de keuken laten liggen en kwam rond 22.00 uur terug in het landhuis. Russell was op een conferentie. Het huis was stil – te stil.
Toen hoorde ik het.
Een zwak, gedempt gekreun.
Het kwam uit de achterkast.
Mijn hart bonsde in mijn keel toen ik erheen rende. De diepvriezer – een industriële – was van buitenaf afgesloten. En het geluid kwam van binnenuit.
Ik rende naar de garage, pakte een hamer en sloeg op het slot tot het brak. IJsmist dwarrelde omhoog toen ik de deur opendeed, en binnen zaten Caleb en Mason, ineengedoken, hevig trillend, met paarse lippen.
Ik trok ze eruit, wikkelde ze in mijn jas, wreef over hun armen en fluisterde hun namen.
En toen hoorde ik haar.
Seraphina stond in de deuropening van de voorraadkast, gekleed in een zijden gewaad, met een griezelig kalme uitdrukking op haar gezicht.
Niet verrast.
Niet geschrokken.
Gewoon berekenend.
Toen pakte ze haar telefoon en belde Russell. Haar stem klonk plotseling hysterisch.
« Ze heeft het gedaan! Ze heeft ze hier opgesloten! Ik heb haar betrapt – ik heb ze gered! »
Ik verstijfde. De jongens waren nauwelijks bij bewustzijn. Ik had geen getuigen. Geen tijd.
En zij was een actrice die een Oscar verdiende.
Enkele minuten later stormde Russell met wilde ogen de deur binnen. Seraphina rende trillend in zijn armen en schreeuwde haar verhaal. Elke leugen werd met volmaakte emotie verteld.
Toen ik het probeerde uit te leggen, duwde Russell me zo hard dat ik tegen de muur botste. Hij zei dat ik weg moest gaan voordat hij de politie belde.
Ik vertrok met niets anders dan een schuldgevoel omdat ik twee doodsbange jongens had achtergelaten.
Die nacht huilde ik op de vloer van de badkamer, totdat er iets in mij hard werd.
Ik zou niet toestaan dat Seraphina die kinderen zou vernietigen.
In de daaropvolgende dagen verdiepte ik me in haar verleden. « Seraphina Vale » was niet haar echte naam. Ze had zichzelf op haar achttiende opnieuw uitgevonden. Ze had twee rijke echtgenoten gehad – beiden weduwnaars, beiden met jonge kinderen.
De een was overleden bij een ‘huiselijk ongeluk’. De ander woonde alleen na een mentale inzinking. Zijn zoon was opgenomen in de psychiatrische zorg.
Ik bezocht hem – Elliot Carroway. Zijn handen trilden toen hij sprak.
« Ze heeft ons verpletterd, » zei hij. « Ze isoleert de kinderen tot ze breken. »
Hij gaf me oude medische dossiers, politierapporten en voogdijdocumenten: het bewijs dat ze een patroon had.
Toch waren de bewijzen uit het verleden niet voldoende om Caleb en Mason te redden.
