Voor mijn verjaardag gaf mijn man me een lege telefoondoos, terwijl mijn schoonmoeder mijn reactie filmde met haar gloednieuwe iPhone: hij vond het allemaal hilarisch — tot ik hem op zijn plaats zette.
Ik werd veertig — een belangrijke mijlpaal waar ik lang naar had uitgekeken. Ik had het huis versierd, de tafel gedekt en familie en vrienden uitgenodigd. De avond begon fantastisch — lachen, muziek, toosten, herinneringen ophalen. Iedereen feliciteerde me, omhelsde me, wenste me geluk. Ik was echt gelukkig… tot dat ene moment.
Toen het tijd was voor de cadeaus, was ik extra gespannen. Diep vanbinnen hoopte ik dat mijn man me een nieuwe telefoon zou geven — mijn oude was onlangs in de gootsteen beland dankzij onze kleine dochter.
Toen kwam hij naar me toe met een brede glimlach en overhandigde me de felbegeerde oranje doos. Op de voorkant — het logo van een bekend merk. Ik kon mijn ogen niet geloven.
— Nou, maak maar open, — zei hij terwijl hij zijn lach probeerde in te houden.
Met trillende handen tilde ik het deksel op… en verstijfde.
Binnenin zat niets. Geen telefoon, geen handleiding, zelfs geen oplader. Alleen een lege doos.
Mijn man stond naast me en lachte luid, terwijl mijn schoonmoeder mijn reactie filmde met haar nieuwe iPhone — precies die telefoon die in de doos had moeten zitten.
— Grappig, toch? — zei hij, bijna buiten adem van het lachen.
De gasten werden stil. Een ongemakkelijke stilte vulde de kamer.
Ik voelde een brok in mijn keel, maar ik wilde geen scène maken. Ik glimlachte geforceerd en bedankte hem voor het “originele” cadeau. Vanbinnen kookte ik van woede.
Toen het feest voorbij was, liep mijn man, zelfvoldaan, naar buiten om de gasten uit te laten. En precies op dat moment begon ik mijn wraakplan uit te voeren. Ik deed iets waardoor hij niet meer lachte.
Rustig verzamelde ik een paar van zijn spullen: zijn tandenborstel, een paar overhemden, de oplader, het scheerapparaat. Ik stopte alles in een tas en zette die bij de deur. Daarna draaide ik de deur op slot en deed het licht uit.
Een paar minuten later klopte hij.
— Doe open, wat is dit nou? Ik ben mijn sleutels vergeten! — zei hij, nog steeds lachend.
Ik liep rustig naar de deur en antwoordde:
