Het besef dringt tot Adelaide door. Ze legt de papieren neer en leunt achterover in haar stoel. Een glimlach verschijnt in haar mondhoek, zo’n glimlach die je zou zien bij een schaakmeester die net schaakmat in zes zetten heeft gezien.
Je geeft hem het touw in handen, zegt ze.
Ik geef hem precies genoeg touw.
Ik pak mijn telefoon en begin een e-mail naar mijn advocaat te typen. Hij denkt dat ik betaal omdat ik doodsbang ben, omdat ik mijn plaats ken. Maar wat ik eigenlijk doe, is ervoor zorgen dat hij geen excuus heeft om niet elke cent die hij bij elkaar kan schrapen te investeren.
De schikkingsbespreking vindt plaats in een grijs kantoor dat naar oud tapijt en wanhopige advocaten ruikt. Preston arriveert met Genevieve en hun advocaat, een vermoeide man die eruitziet alsof hij spijt heeft van zijn contract. Ze zijn gekleed voor de strijd. Preston in zijn pak, Genevieve met parels die waarschijnlijk meer kosten dan mijn maandelijkse huur vroeger.
Ik draag een met modder besmeurde werkbroek en een poloshirt van Project Beacon. Rechtstreeks van de bouwplaats gekomen zonder me om te kleden. Het contrast is bewust gekozen.
Prestons advocaat begint met de gebruikelijke retoriek. Schending van vertrouwen, schade aan de reputatie van het bedrijf, de onaantastbaarheid van bindende overeenkomsten. Ik laat hem precies vier minuten praten voordat ik hem onderbreek.
We betalen het volledige bedrag. Vandaag nog.
De kamer wordt stil. Prestons advocaat knippert twee keer met zijn ogen, alsof hij het verkeerd heeft verstaan. « U gaat niet onderhandelen? » Preston klinkt bijna teleurgesteld. Hij had zich voorbereid op een gevecht, waarschijnlijk had hij een hele toespraak voorbereid over loyaliteit en respect binnen de familie.
Zinloos.
Ik onderteken de schikkingsovereenkomst zonder hem te lezen. Mijn eigen advocaat schuifelt ongemakkelijk naast me, maar hij is ingelicht. Hij weet dat dit een strategie is, geen overgave.
Maak het geld vanmiddag over.
Ik sta op om te vertrekken. Genevieve staart me aan met een blik die ergens tussen verwarring en minachting in ligt. Ze had tranen verwacht, misschien zelfs smeekbeden. In plaats daarvan kijk ik op mijn telefoon naar berichten van de ploegbaas.
Slimme keuze, Miranda. Prestons stem klinkt nog na tot aan de deur. Misschien begin je eindelijk te begrijpen hoe de wereld in elkaar zit.
Ik pauzeer, draai me om en sta mezelf toe hem voor het eerst sinds we gingen zitten recht in de ogen te kijken. Mijn uitdrukking is kalm, neutraal. Het gezicht dat ik voor de spiegel heb geoefend voor precies dit soort situaties.
Soms is geen actie ondernemen de beste oplossing, zeg ik wel eens.
Zijn wenkbrauwen fronsen lichtjes. Hij begrijpt het niet. Dat is prima. Het komt wel goed.
Terug in mijn auto wacht ik een volle minuut in de parkeergarage voordat ik de motor start. Mijn handen trillen niet. Mijn ademhaling is rustig. Tien maanden geleden zou ik nu in tranen zijn uitgebarsten, kapot van hun minachting, verpletterd door deze publieke vernedering. Nu voel ik niets dan een kille helderheid.
Ik stuur Declan een berichtje. Het is geregeld. Het geld wordt overgemaakt binnen drie uur.
Zijn reactie volgt direct. Het kantoor van Thorne bevestigde dat Preston morgenochtend een afspraak heeft. De overschrijving staat gepland voor morgenmiddag.
Ik sta mezelf een kleine glimlach toe. De stukken vallen precies zoals voorspeld. Preston krijgt zijn schikkingsgeld voor het avondeten. Hij voegt het samen met de lening met hoge rente die hij vorige week op het landhuis heeft afgesloten, die lening met de clausule voor onmiddellijke executie die verborgen ligt in artikel 14 van het contract. Declan ontdekte dat detail gisteren en markeerde het geel.
Morgenavond zal Preston alles in het investeringsfonds van Julian Thorne hebben gestort. Alles. Het huis, de schikking, waarschijnlijk ook de sieraden van Genevieve, als hij die maar snel genoeg te gelde kan maken. En over ongeveer acht weken zal de FBI alle bezittingen van Thorne bevriezen.
Ik rijd de parkeergarage uit en kom in de middagspits terecht. Mijn telefoon trilt met een berichtje van Kinsley, dat ze tien minuten geleden op haar Instagram-story heeft geplaatst. Zus heeft zonder tegenstribbelen betaald. Ze kent eindelijk haar plek. Sommige mensen zijn geboren leiders, anderen zijn geboren volgers. Familiehiërarchie. Ken je waarde.
Het bericht heeft al 3000 likes. De reacties stromen binnen van mensen uit de Greenwich Society, mensen die ik vroeger kende. Ze denken dat ze mijn vernedering zien. Ze hebben geen idee dat ze zien hoe ik mijn vader de schop geef waarmee hij zichzelf zal begraven. Ik heb ze net de schop gegeven. Allemaal. En ze staan te popelen om te beginnen met graven dat ze niet zien dat de grond onder hun voeten afbrokkelt.
De val is gespannen, nu hoef ik alleen nog maar te wachten tot hij dichtklapt.
Het telefoontje komt op een dinsdagochtend eind november, een maand nadat ik Preston die schikkingscheque had overhandigd. Ik ben de architectuurplannen voor de tweede fase van Project Beacon aan het bekijken wanneer mijn assistent aanklopt.
Mevrouw Morris, uw familie bevindt zich in de wachtruimte, zij hebben geen afspraak.
Ik kijk naar Declan, die tegen de deurpost van mijn kantoor leunt. Zijn uitdrukking verandert niet, maar ik zie zijn wenkbrauw even optrekken. We weten allebei wat dit betekent.
De FBI heeft vanochtend een inval gedaan bij Quantum Energy Tech, zegt hij zachtjes. Bevestigd: een Ponzi-fraude. De activa zijn bevroren.
Daar is hij dan. De val. Precies zoals voorspeld.
Stuur ze maar naar boven, zeg ik tegen mijn assistent.
Ik sta niet op als ze binnenkomen. Dat is het eerste wat Preston opmerkt. Ik zie het op zijn gezicht, de schok dat ik niet opspring om hem te begroeten, geen koffie aanbied, de ongemakkelijkheid niet probeer te verzachten met nerveus gepraat zoals ik vroeger deed.
Ze zien er vreselijk uit. Prestons overhemd is gekreukt en er ontbreekt een knoopje bij de kraag. Genevieves make-up is uitgesmeerd onder haar ogen. Kinsleys haar, dat normaal gesproken perfect gestreken is, hangt slap en ongewassen.
Miranda. Prestons stem breekt bij het uitspreken van mijn naam. We moeten praten. Familiezaken.
Ik wijs naar de stoelen tegenover mijn bureau. Ze gaan zitten. Ik wacht.
Er is een misverstand ontstaan met een investering. Preston begint te praten. Zijn handen trillen terwijl hij zich vastklampt aan de armleuningen. Een tijdelijk liquiditeitsprobleem. De hypotheek op het huis heeft een versnellingsclausule en we hebben overbruggingsfinanciering nodig. 3.500.000 dollar. Slechts voor 30 dagen, totdat we een herstructurering kunnen doorvoeren.
Ik liet de stilte voortduren. Vijf seconden. Tien.
Prestons kaak spant zich aan. ‘We zijn familie,’ voegt Genevieve eraan toe. Haar stem is dun en iel. ‘Jullie hebben nu middelen. De middelen van Adelaide Vance. De stichting kan toch zeker wel…’
De Vance Foundation, onderbreek ik u, is een liefdadigheidsinstelling met een fiduciaire plicht om haar missie te vervullen. Ik kan geen persoonlijke leningen aan familieleden verstrekken met behulp van donatiegelden.
« Geen zakelijk gezwets, Preston, » snauwt hij. Een deel van zijn oude autoriteit komt weer boven, die scherpte in zijn stem die me vroeger deed terugdeinsen. « Jij bent de aanstaande CEO. Je hebt de bevoegdheid om dingen te bepalen. Je zou ons kunnen helpen als je dat wilde. »
Zou ik dat kunnen?
Ik leun achterover in mijn stoel. Leg me de berekening eens uit, pap. Je hebt die 100.000 dollar uit onze schikking geïnvesteerd bij Julian Thorne. Je hebt ook een lening afgesloten met het Greenwich House als onderpand. Wat was de rente op die lening?
Zijn gezicht wordt bleek.
Achttien procent, vervolg ik, met een clausule voor onmiddellijke executieverkoop bij wanbetaling. Je hebt alles in Quantum Energy Tech gestoken. En nu heeft de FBI die activa bevroren omdat Thorne een Ponzi-fraude pleegde. Hoeveel van de hypotheekbetalingen heb je gemist?
