De echte klap kwam zaterdag.
Ik ging naar oma’s appartement om een maaltijd te bereiden en trof ze daar aan: Marcos en Julia. Ze liepen rond met een meetlint en bespraken plannen.
« Oh, Clara, hallo, » mijn broer vertrok geen spier. « We zijn net aan het nadenken over welke muur we moeten doorbreken. Maak kennis met Julia. »
Julia keek me taxerend aan en glimlachte liefjes.
« Dit is… heel vintage. Maar hoe dan ook, we hebben alles in Scandinavische stijl gerenoveerd. »
Ze hadden het over de renovatie van een appartement waar oma nog woonde. Een appartement waarvan ik de rekeningen betaalde.
— Wat doe je hier? — mijn stem is gebroken.
– Mam gaf ons toestemming, – hij haalde zijn schouders op, Marcos. — Hij zei dat het je niets kon schelen. Je woont hier niet.
Ik keek naar zijn kalme, tevreden gezicht. Ik zag niets vreemds. Voor hem was het normaal.
— Uit. Nu.
— Je overdrijft, — hij wuifde minachtend met zijn hand. — We verhuizen sowieso binnenkort.
Toen de deur achter hen dichtviel, liet ik me op een stoel vallen. Ze waren niet alleen mijn vloer aan het vegen. Ze hebben de oma uit haar eigen huis verbannen, terwijl ze nog leefde.
Die avond zat ik met de rekeningen: de verzorger, de medicijnen, de hoge kosten – die van mij en oma.
Het bedrag was een ramp. Ik opende de bankapplicatie. Ik moest alleen nog mijn volgende salaris ontvangen.
Ik probeerde met mijn vader te praten. Het was mijn laatste hoop.
— Pap, dit is niet eerlijk. Ik kan het niet alleen.
Hij zuchtte diep en keek niet van de krant af.
— Mijn dochter, begrijp je moeder. Hij wil het beste voor iedereen. Marcos is een erfgenaam, hij heeft een thuis nodig. Sofia is een meisje, ze heeft steun nodig. En jij bent sterk, je komt er wel doorheen.
Hij zei het met trots. Een trots die me meer pijn deed dan het egoïsme van mijn moeder. Ik was sterk benoemd en daardoor waren ze kalm gebleven.
Ik besefte dat praten zinloos was. Ze hadden een realiteit gecreëerd waarin alles ‘eerlijk’ was. En in die realiteit was het mijn beurt om de lastdier te zijn.
Het Eindpunt arriveerde woensdag. Ik zat een week lang in mijn persoonlijke hel. De bank belde over de betalingsachterstand. De conciërge waarschuwde dat de medicijnen bijna op waren. In mijn appartement was de elektrische installatie doorgebrand en was er geen licht. Ik werkte ‘s nachts en sliep vier uur.
Mijn moeder belde ‘s middags met een vrolijke stem naar de praktijk.
— Clara, ik heb geweldig nieuws. We hebben het geldprobleem voor je opgelost.
Ik was bevroren. Echt?
– We hebben oma een sociale huurwoning gevonden. Heel netjes, heb ik gehoord. En het mooiste: het is bijna gratis.
Ik hield mijn mond. Elk woord viel als een baksteen op me neer.
— Merk je de besparing? — gromde ze. — Je hoeft niet meer te betalen aan de oppas, of het appartement… Zaterdag trekken we haar in. Je hoeft alleen je spullen op te halen.
Hij sprak alsof hij haar naar een spa stuurde.
— Heb je zonder mij besloten? — fluisterde ik.
— Natuurlijk. We hebben gezien hoeveel het je kost. We wilden je helpen, je bevrijden. Je hebt zelf bij je vader geklaagd. Kijk, je hebt de oplossing.
Het was geen oplossing. Het was een ballingschap. Ze losten het laatste probleem op: de grootmoeder zelf. Zodat Marcos vredig met pensioen kon gaan.
— Ik ben het daar niet mee eens.
« Clara, doe niet zo gek, » verhardde de stem van mijn moeder. — De zaak is opgelost. Je vader heeft als direct familielid al toestemming gegeven.
En toen brak er iets in me. Als een touw dat me jarenlang in de rol van « verantwoordelijke dochter, de juiste » had gehouden…
Ik hing op en bleef minutenlang roerloos liggen. Er heerste een stilte om me heen, verbroken door het aanhoudende tikken van de klok in de woonkamer, alsof het me eraan herinnerde dat de tijd begon te dringen.
Mijn handen waren koud, maar vanbinnen brandde een onderdrukte woede. Jarenlang had ik de opgelegde rol geaccepteerd: de ‘verantwoordelijke’, de ‘sterke’. Maar nu, toen ze oma uit haar eigen huis in Madrid wilden rukken, brak er iets definitiefs in me.
Ik ging naar haar toe. Oma zat in haar leunstoel, met een deken op haar knieën. Haar vermoeide ogen hadden nog steeds een warme, levendige gloed. Toen ik haar vertelde wat mijn ouders hadden besloten, zuchtte ze diep, alsof ze het al die tijd al had geweten.
« Mijn kind, laat je niet verpletteren. Weet je wat mijn moeder altijd tegen me zei? « Laat niemand je stem afpakken. » Je moet zelf beslissen. »
Haar woorden gaven me een vreemde kracht. Ik heb die nacht geen oog dichtgedaan. Ik pakte alle documenten erbij: oma’s akten, de woonpapieren. Ik begon op internet te zoeken naar een advocaat die gespecialiseerd was in erfrecht.
