Elena voelde haar maag samentrekken. Het sloeg nergens op. Maar de angst in de ogen van haar moeder was onmiskenbaar – rauw, dringend, wanhopig. Er was iets vreselijk mis.
De muziek begon.
De deuren gingen open.
En Elena deed een stap naar voren, haar adem inhoudend.
DE GEËNSCENEERDE VAL
Halverwege het gangpad – tussen de verspreide rozenblaadjes en de kreten van emotionele gasten – dwong Elena haar voet te draaien. Ze liet haar knie knikken. Ze wierp haar gewicht zijwaarts.
Ze stortte dramatisch neer op de grond.
Er klonk gehijg in de kapel.
Een paar mensen schreeuwden.
De violist stopte midden in een noot.
Voordat iemand anders kon reageren, rende haar moeder naar voren en viel naast haar op haar knieën.
« Ze heeft haar enkel verzwikt! » riep haar moeder. « Stop de ceremonie! Laat iemand een ambulance bellen! »
De priester verstijfde.
Het gezicht van de bruidegom werd bleek.
De gasten begonnen verward te mompelen.
Binnen enkele minuten kwamen de hulpverleners met een brancard het gangpad op rennen.
Terwijl ze Elena voorzichtig optilden, voelde ze nog steeds de trillende hand van haar moeder op haar schouder.
Maar niets had haar voorbereid op wat haar moeder vervolgens zou zeggen.
DE SCHOKKENDE WOORDEN IN DE AMBULANCE
De achterdeuren sloegen dicht.
De sirenes begonnen te loeien.
Alleen Elena, haar moeder en een ambulancebroeder zaten in de ambulance.
« Mamá, » fluisterde Elena, terwijl ze de brancardrails vastklemde. « Wat is er aan de hand? Wat zijn we aan het doen? »
Haar moeder pakte de hand van haar dochter vast.
Tranen stroomden over haar wangen.
“Elena… je kunt niet met hem trouwen.”
« Wat? Waarom? » Elena’s stem trilde. « Gaat dit over koude voeten? Een misverstand? Wat is er aan de hand? »
Haar moeder haalde trillend adem en sprak toen de waarheid als een mes uit:
« Hij heeft al een vrouw. »
Elena voelde dat haar lichaam koud werd.
« Nee, » ademde ze uit. « Dat kan niet. »
Haar moeder kneep nog harder in haar hand.
« Hij heeft een vrouw, » herhaalde ze met een overslaande stem. « En een kind. Ik heb ze vanochtend gezien. Ze kwamen je zoeken. Ze waren van plan de kerk binnen te lopen. »
De woorden galmden door de ambulance.
De ambulancebroeder keek verlegen, maar viel hem niet in de rede. Hij had duidelijk alles gehoord.
Elena’s hart begon zo hard te bonken dat het pijn deed.
« Hij vertelde me dat hij gescheiden was, » fluisterde ze.
Haar moeder veegde haar ogen af. « Hij heeft gelogen. »
DE VROUW BIJ DE KERKDEUR
Terwijl de ambulance bij de kapel wegreed, keek Elena door de achterramen.
Bij de ingang stond een vrouw met de hand van een klein meisje met donkere krullen en dezelfde ogen als de bruidegom.
Elena voelde de adem uit haar borst ontsnappen.
Ze herkende de gelijkenis meteen.
Haar moeder vervolgde:
Ze wilden je de waarheid vertellen vóór de ceremonie. Ze wisten niet hoe ze contact met je moesten opnemen. Ik ontmoette ze bij de ingang. Ze stonden daar, helemaal van streek.
Elena’s zicht werd wazig.
Haar hele wereld – de toekomst die ze had opgebouwd, de man die ze vertrouwde, de liefde die ze dacht te begrijpen – stortte in één moment in elkaar.
HET WANHOPIGE PLAN VAN DE MOEDER
« Ik kon je niet met hem laten trouwen, » fluisterde haar moeder. « Niet op die manier. Niet in een leven vol leugens. Dus moest ik de bruiloft onmiddellijk stopzetten… op een manier die niemand in twijfel zou trekken. »
