Wat volgde was niet het dramatische einde waar ik bang voor was geweest of over had gefantaseerd. In plaats daarvan praatten we – langzaam, zorgvuldig en eerlijk. Ze had een betekenisvol leven opgebouwd, vol doelen, vriendschappen en passies die ik nooit volledig had gekend. Ik besefte toen dat liefde niet altijd betekent terugkeren naar wat was, maar respecteren wat is geworden. We namen die avond afscheid zonder beloftes of spijt, alleen met dankbaarheid voor wat we hadden gedeeld en acceptatie van wat we hadden geleerd. Soms vind je afsluiting niet in een hereniging, maar in het besef dat liefde kan bestaan zonder bezit – en dat is ook een vorm van vrede.
