Levens die in een oogwenk uiteenvallen
Thomas, kapot van dit verraad, verlaat halsoverkop het pand. De bruiloft wordt onmiddellijk afgelast. Isabelle verdwijnt weer in het niets, alleen een afgrond van onbegrip en pijn achterlatend. Hun verhaal lijkt definitief voorbij… maar dit abrupte einde brengt iets onverwachts met zich mee.
Langzame wederopbouw na de storm
Vijftien dagen later, tijdens een kopje koffie, worstelen Maxime en Thomas met het begrijpen van het absurde. Verzoening komt niet van de ene op de andere dag. Toch begint er langzaam een gevoel van sereniteit te ontstaan. Maxime beseft eindelijk dat hij geen schuldgevoelens meer heeft. Hij heeft Clara met liefde opgevoed, een nieuw leven opgebouwd en gerouwd om het verlies van iemand die nog leefde.
De waarheid slaat soms onverwacht toe. Zelfs als het pijnlijk is, kan het ons paradoxaal genoeg verlichting brengen.
Maxime slaagde er niet in Isabelle terug in zijn leven te brengen. Maar hij vond wel de weg terug naar zijn eigen bestaan.
