Verdriet kan de tijd vervormen. Uren voelen als dagen, dagen vloeien over in momenten, en zelfs de eenvoudigste beslissingen dragen een gewicht waar je niet op voorbereid was. Het uitzoeken van de spullen van een dierbare is zo’n taak die er van buitenaf simpel uitziet, maar emotioneel beladen raakt zodra je de eerste lade opent. Het is verleidelijk om er snel doorheen te gaan, om alles weg te gooien om de pijn te verzachten. Maar de waarheid is dat je door het rustig aan te doen – even stil te staan als een herinnering je adem beneemt – de ruimte krijgt om het leven achter de voorwerpen te eren. Sommige dingen, zelfs de ogenschijnlijk gewone, bevatten een betekenis die je pas later zult herkennen. En als ze eenmaal weg zijn, zijn ze voorgoed weg.
Handgeschreven brieven en persoonlijke aantekeningen vormen vaak de diepste band met de persoon die je bent verloren. Een receptenkaartje vol vlekken van jarenlang gebruik, een verjaardagsbericht in een oude envelop, een boek met hun handschrift op de binnenkant van de kaft – deze kleine details brengen hun stem terug op een manier die niets digitaals kan evenaren. De ronding van een letter, de toon in een gekrabbelde herinnering, de manier waarop ze hun naam ondertekenden. Dit zijn stukjes van hen die de tand des tijds en de herinnering overleven. Lang nadat de scherpte van het verdriet is vervaagd, worden deze eenvoudige aantekeningen ankers, die je houvast geven in de liefde die je leven heeft gevormd.
Foto’s en opnames dienen een vergelijkbaar doel. Zelfs de onscherpe foto’s, de duplicaten, de foto’s die op dat moment onbelangrijk leken – het zijn allemaal stukjes van een verhaal dat je niet kunt reconstrueren. Verjaardagen met te veel kaarsjes, feestdagen waarop iemand in elk beeldje knipperde, zaterdagochtenden met warrig haar en een pyjama die niet bij elkaar paste. Videoclips waarop hun lach klinkt, of waarop ze iemands naam roepen buiten beeld. Deze fragmenten worden vaak van onschatbare waarde, vooral voor jongere familieleden die zich later aan elk beeld en geluid zullen vastklampen om de persoon die ze verloren hebben te begrijpen. Je toekomstige zelf, en de generaties na je, zullen dankbaar zijn dat deze herinneringen niet aan de kant zijn geschoven in een poging het verleden op te ruimen.
