De rechtszaal was stil, behalve de echo van de hamer van de rechter. Aan de voorkant stond Clara James, een jonge zwarte vrouw in een eenvoudig dienstmeisjesuniform. Haar handen trillen een beetje terwijl ze een gevouwen document vasthoudt. Ze was niet voor zichzelf gekomen. Ze was er voor iemand die niet kon vechten voor zijn eigen toekomst: haar jongere broer, Marcus.
Marcus was ten onrechte beschuldigd van diefstal in het herenhuis waar Clara werkte. De rijke werkgever beweerde dat hij duizenden Sieraden had gestolen. Clara wist dat haar broer onschuldig was. Hij sprak nauwelijks engels – hij was pas zes maanden geleden uit een ander land aangekomen. Maar niemand geloofde hen.
Rechter Harrison, een oudere man met zilver haar en scherpe ogen, keek van de bank naar beneden. “Juffrouw James, de zaak van uw broer is zwak. Tenzij je bewijs of verdediging hebt, zal deze rechtbank tegen hem oordelen.”
Clara ‘ s hart bonsde. Ze haalde een verfrommelde brief tevoorschijn. “Edelachtbare, ik vond dit in het kantoor van de werkgever. Het is niet in het Engels. Ik geloof dat het Marcus ‘ onschuld bewijst.”
De rechter trok een wenkbrauw op. “Niet in het Engels? Welke taal is het dan?”
‘Swahili,’ antwoordde Clara zachtjes. “Het is de taal van mijn overleden moeder.”
Het geruis golfde door de kamer. Rechter Harrison glimlachte. “Oh, echt? Vertaal het dan in ieder geval. Nu. Als je het goed doet, zal ik de zaak van je broer overwegen. Zo niet, dan is dit document waardeloos, en uw getuigenis ook.”
Zijn woorden sneden als een mes, het sarcasme scherp. Mensen in het publiek wisselden geamuseerde blikken uit. Een meid denkt dat ze het hof te slim af kan zijn?
Clara ‘ s ruggengraat recht. Ze haalde diep adem en hield het papier stevig vast. “Goed,” zei ze, haar stem sterker dan voorheen. “Ik zal vertalen.”
De rechter gaf haar de krant spottend. “Ga je gang. Maak indruk op ons.”
Clara begon te lezen, haar stem stabiel:
“Verzending gepland. Leveringen moeten vóór het einde van de maand worden gedaan. Sieraden opgesloten in de West safe-alleen Mr Carter heeft de sleutel.”
De rechtszaal werd stil. Clara vervolgde:
“Zorg ervoor dat werknemers geen toegang hebben tot privékamers. Eventuele ontbrekende items worden afgetrokken van de salarissen. Getekend, Mrs Carter.”
Ze liet het papier zakken. Deze brief laat zien dat de sieraden al waren opgesloten voordat Marcus ‘ dienst begon. Hij kan niets gestolen hebben.”
Hijgen weerklonk door de rechtszaal. De grijns van de rechter vervaagde. Hij keek naar de officier van justitie, die zich ongemakkelijk bewoog.
Voor het eerst zag Clara onzekerheid in de ogen van de machtige man.
Rechter Harrison schraapte zijn keel, zichtbaar onrustig. “Dat bewijst niet dat je broer het later niet heeft genomen,” zei hij, maar zijn stem had zijn vroegere vertrouwen verloren.
Clara ontmoette zijn blik. “Controleer de beveiligingsbeelden. Het zal laten zien dat Marcus nooit dat deel van het herenhuis is binnengekomen.”
Een stilte viel over de rechtszaal. De aanklager keek nerveus. “Edelachtbare, we hebben de banden nog niet bekeken.”
