De nacht van het keerpunt
Voor onze tweede huwelijksverjaardag organiseerde Victoria een uitbundige receptie op hun landgoed. Meer dan 200 gasten uit de Londense high society waren aanwezig. Kristallen kroonluchters, een klassiek orkest, champagnefonteinen, een rode loper en fotografen.
Ik droeg een eenvoudige jurk, gekocht in de uitverkoop. In die glinsterende balzaal voelde ik me klein, misplaatst. Oordelende blikken. Gefluister.
Vervolgens nam Victoria de microfoon over.
« Mijn robijnen halsketting is verdwenen. »
Een familie-erfstuk ter waarde van meer dan een miljoen pond sterling. Er viel een stilte. En zijn blik bleef op mij rusten.
Ze beschuldigde me publiekelijk. Rebecca gooide nog meer olie op het vuur. Tweehonderd mensen staarden me aan. Sommigen waren al aan het filmen.
Ik ontkende het, smeekte, keek om me heen naar Daniël. Hij was er. Hij zag alles. Hij zei niets.
James gaf opdracht me voor ieders ogen te fouilleren. Victoria en Rebecca stapten naar voren, grepen me vast en scheurden mijn jurk van me af, ondanks mijn geschreeuw. De rits ging open. Daar stond ik, bijna naakt, in de spotlights, voor een stil en gretig publiek.
Ze vonden niets. Maar dat veranderde niets.
Ik werd uitgescholden voor dief, parasiet. De bewakers sleepten me naar buiten als vuilnis. Daniel draaide zich om. Dat moment brak iets in me.
Zittend op de koude vloer, in mijn ondergoed, met een jas die ik van een jonge bediende had geleend over mijn schouders, begreep ik dat ik niets meer had… behalve een belofte.
Het telefoontje dat alles veranderde.
Twee jaar eerder had mijn vader tegen me gezegd: « Als je me nodig hebt, bel me dan. Het maakt niet uit wanneer. Ik kom. »
Ik leende een telefoon en draaide zijn nummer.
« Papa… ik heb je nodig. »
Ik vertelde hem alles. Er viel een stilte, toen klonk er een koele, beheerste stem: « Blijf staan. Ik ben er over twintig minuten. »
Vijftien minuten later verlichtte een konvooi zwarte auto’s en een helikopter het terrein. Het feest kwam abrupt tot een einde.
Mijn vader arriveerde, omringd door zijn beveiligingsteam, zijn advocaten en de politiecommissaris. Hij wikkelde me in zijn jas en hield me stevig vast.
« Ik ben hier nu. »
