Op de avond van de receptie viel het stil in de zaal toen de generaal arriveerde. Chloé klampte zich meteen aan zijn arm vast en speelde de perfecte schoondochter. Toen fluisterde een kapitein een paar woorden in haar oor. Ik herkende de termen, de verwijzingen. Ik wist precies wat er aan zijn analyse ontbrak: een stukje informatie dat in mijn beveiligde inbox stond.
Ik wachtte op het juiste moment, toen Chloé zich voor me positioneerde.
‘Kom niet in de buurt,’ fluisterde ze. ‘Ga de tafelindeling regelen.’
Ze zag niet dat de officier achter de generaal mij herkende en een discreet bericht stuurde. De uitnodiging was net gedaan.
Een paar minuten later sleepte Chloé me voor de generaal.
‘Neem haar niet kwalijk,’ zei ze met een geforceerde glimlach. ‘Mijn zus is een beetje… sociaal onhandig.’
Ik stond op het punt om achteruit te deinzen, zoals altijd. Maar de generaal verroerde zich niet. Hij staarde me indringend aan.
« Elena? Elena Vance? »
Chloé lachte nerveus.
« U vergist zich, generaal. Ze werkt in de IT. »
Hij trok zijn arm langzaam terug.
« Commandant Vance, afgestudeerd aan de marine-inlichtingendienst in 2005, » zei hij met een heldere stem. « Als zij inderdaad de auteur is van de Silent Tide-protocollen, dan is zij de reden waarom veel mensen hier rustig slapen. »
De kamer was stil.
Hij stak zijn hand naar me uit.
« We moeten het hebben over de situatie in de Stille Oceaan. Heeft u vijf minuten? »
Het gezicht van mijn zus vertrok. Het hele verhaal dat ze over mij had geschreven, was zojuist voor haar ogen in vlammen opgegaan.
