Een diepe, gezaghebbende stem kwam door. Is dit Daniel Cole?”
“Bevestigend.”
Dit is Richard Hale.”
Daniel ‘ s greep op de telefoon werd strakker. Emily ‘ s ogen flitsten omhoog bij de naam.
Toen ze het gebouw verlieten, wendde Daniel zich tot haar. “Je hoefde niet voor hem te spreken.”
“Dat heb ik niet gedaan,” zei Emily, flauw glimlachend. “Ik sprak voor de mensen die gewond zouden zijn geraakt. En voor mijn moeder.”
Daniel keek haar heel lang aan. “Je bent sterker dan wie dan ook die ik ken.”
Toen de regen weer begon te vallen, reikte Emily naar zijn hand — niet omdat ze hulp nodig had, maar omdat ze hem daar wilde hebben.
En in die kleine, gedeelde stilte wisten beiden: familie is niet altijd degene waarin je geboren wordt. Soms is het degene die jou kiest.
