Ze woonde in een klein huisje aan de rand van het dorp. Een eenvoudig huis, niets bijzonders voor de voorbijganger, maar het zat vol herinneringen, foto’s in vergeelde lijstjes en de geur van warme soep en gebreide dekens. Op de vensterbank stond een oude porseleinen klok die elke dag precies om acht uur tikte, alsof ze haar eraan herinnerde dat de tijd doorging, zelfs als het hart stilstond.
Iedere ochtend zat ze daar, rechtop in haar versleten leunstoel, haar handen gevouwen rond een kopje thee dat langzaam afkoelde. Haar ogen waren dof, maar ze straalden elke keer op bij het geluid van voetstappen buiten of het geritsel van post in de brievenbus. Misschien was het hem. Misschien vandaag.
Ze had maar één zoon. Haar enige kind. Een jongen voor wie ze jarenlang had gezwoegd en geleden. Toen haar man vroeg overleed, was zij nog jong, maar ze besloot geen nieuwe liefde te zoeken. Haar leven zou voortaan draaien om haar zoon. Alles wat ze deed, was voor hem. Ze werkte als huishoudster, maakte schoon bij vreemden, waste hun lakens, poetste hun vloeren – allemaal om haar zoon een betere toekomst te geven. Ze at zelf nauwelijks, zodat hij genoeg had. Ze liep op kapotte schoenen, zodat hij nieuwe kon dragen.
Toen hij ging studeren, huilde ze van trots, en van angst. Hij beloofde terug te komen. Hij schreef haar in het begin nog brieven vol dromen. Hij noemde haar zijn engel, zijn heldin. Maar na zijn huwelijk veranderde alles. Zijn vrouw had andere ideeën, andere prioriteiten. De brieven werden korter. De telefoontjes zeldzaam. De bezoeken verdwenen helemaal.
Toch bleef ze hopen. Ze bleef zijn verjaardag vieren. Ze zette elk jaar op zijn geboortedag zijn favoriete taart op tafel, met één kaarsje – het enige dat ze zich kon veroorloven. Ze zong zelfs zachtjes “lang zal hij leven”, terwijl ze in haar eentje een stukje at. Voor haar was het niet zielig, het was liefde. Onvoorwaardelijke, onverwoestbare liefde.
Op het dressoir stonden geschenken klaar voor haar kleinkinderen. Kleine poppetjes, gebreide sjaals, zelfs een doos koekjes die ze zelf had gebakken met haar bevende handen. Maar niemand kwam ze ooit ophalen. Geen enkel kind noemde haar “oma”. Geen enkele stem aan de lijn zei “Ik mis je.”
