Hoe dan? vroeg ik mezelf af. Hoe kan deze vrouw een leugenaar zijn?
Er klopte iets niet. De woede in mijn borst veranderde in een koude, zware knoop van verwarring. Ik besloot haar nog niet te confronteren. Als ze zo goed was in liegen, zou ze het alleen maar ontkennen. Ik moest weten wanneer.
Het onderzoek
Ik ging mijn studeerkamer in en deed de deur op slot. Ik haalde onze oude kalenders en dagboeken tevoorschijn. Ik traceerde terug naar het jaar waarin Leo werd verwekt.
Dat jaar… Ik pauzeerde.
Dat was het jaar waarin ik een enorme promotie kreeg. Ik werd gestuurd om zes maanden toezicht te houden op een project in Singapore. Het was de grootste doorbraak van mijn carrière. Ik ben weggegaan toen Sarah drie maanden zwanger was. Ik herinnerde me hoe verdrietig ze was om me te zien gaan, maar ze stond erop dat ik de baan voor onze toekomst zou aannemen.
Ik kwam terug slechts een week nadat Leo geboren was.
Ik leunde achterover in mijn stoel. Dus dat was het, dacht ik bitter. Ik was weg, en zij was eenzaam.
Ik begon de kast te doorzoeken waar we oude documenten bewaarden, op zoek naar iets—een brief, een foto, een bonnetje—dat me een naam kon geven. Ik vond een oude, stoffige schoenendoos helemaal achterin, onder haar winterjassen.
Binnenin waren geen liefdesbrieven. Er was een medisch dossier.
Het was van een ziekenhuis, gedateerd twee maanden nadat ik naar Singapore was vertrokken.
De Waarheid
Mijn handen trilden toen ik het bestand opende. Het was geen geboorteakte. Het was een rapport van de spoedeisende hulp.
Patiënt: Sarah Jenkins. Diagnose: Ernstig buiktrauma door val. Resultaat: Spontane abortus (miskraam) bij 22 weken. Baarmoederruptuur. Spoedhysterectomie nodig om het leven van de moeder te redden.
