‘En met die van mij? En die van mijn kinderen?’
Er valt een pijnlijke stilte.
Thuis probeer ik Bram te troosten, maar hij duwt me weg. ‘Ik wou dat je gewoon normaal was!’ schreeuwt hij.
Die woorden blijven dagenlang in mijn hoofd echoën.
Op een avond zit ik alleen in de tuin, starend naar de sterrenhemel boven de weilanden. Mijn tattoos lichten vaag op in het maanlicht. Ik denk aan alles wat ze betekenen: verlies, liefde, strijd, hoop.
Waarom is het zo moeilijk om gewoon geaccepteerd te worden? Waarom moeten we allemaal in hetzelfde hokje passen?
De volgende ochtend besluit ik iets te doen wat ik nog nooit heb gedaan: ik schrijf een brief aan alle ouders van de school. Ik vertel over mijn tattoos, over wat ze betekenen, over wie ik ben achter de inkt. Ik nodig iedereen uit voor koffie bij mij thuis.
De eerste dagen blijft het stil. Maar dan belt er iemand aan: Linda, moeder van Noors beste vriendin.
‘Ik vond je brief mooi,’ zegt ze verlegen. ‘Misschien kunnen we samen iets doen om meer begrip te kweken?’
Langzaam verandert er iets in het dorp. Niet iedereen accepteert me ineens – sommige blikken blijven hard – maar er zijn gesprekken, nieuwsgierigheid, zelfs bewondering.
Bram komt thuis met een tekening: hij heeft zichzelf getekend met tattoos net als mama.
‘Vind je het mooi?’ vraagt hij onzeker.
Ik knik en trek hem dicht tegen me aan.
Soms denk ik terug aan die dag op het schoolplein, hoe machteloos en alleen ik me voelde achter dat hek. Maar nu weet ik: verandering begint bij jezelf – en soms ook bij een beetje lef.
Zou jij jezelf durven laten zien als niemand je begrijpt? Of zou je je huid verstoppen voor de wereld?
