Er hangt nu een plaquette buiten kamer 117 van het ziekenhuis met de tekst: « Katie’s kamer – de plek waar 40 leden van een motorbende leerden dat het bij familie niet om bloed gaat, maar om wie er opduikt. »
En ze kwamen opdagen. Elke dag, drieënnegentig dagen lang. Ze kwamen op voor het kleine meisje van wie de ouders het niet konden. Ze kwamen opdagen omdat dat is wat bikers doen: onschuldigen beschermen, opkomen voor de verlatenen en nooit, maar dan ook nooit iemand alleen de duisternis in laten gaan.
Katie stierf in de wetenschap dat ze geliefd was. Veertig motorrijders leven nog in de wetenschap dat ze geluk hadden dat ze van haar hielden.
Soms worden de grootste reizen niet gemeten in kilometers, maar in momenten. En veertig motorrijders maakten drieënnegentig dagen lang de belangrijkste rit van hun leven – volkomen stil aan het bed van een stervend kind, wat bewijst dat liefde net zo vaak in leer zit als in kant.
Katie heeft nog nooit op een motor gereden.
