“Wat heb je nodig?”vroeg Bones, de clubpresident.
“Tijd. Gewoon … tijd. Iemand om bij haar te zitten. Neem shifts. Ze heeft misschien drie maanden en ze is doodsbang om alleen te zijn.”
‘Klaar,’ zei Bones zonder aarzelen. “We beginnen morgen.”
Wat volgde was iets wat het personeel van het hospice nog nooit had gezien. In leer geklede Motorrijders, sommigen met records, sommigen met een gewelddadig verleden, zitten rustig naast het bed van een stervend kind. Haar verhalen lezen. Poppen spelen. Ze schilderde haar kleine vingernagels zwart omdat ze er zo stoer uit wilde zien.”
Ze hebben een schema gemaakt. Twee uur per dag, 24 uur per dag. Katie zou nooit meer alleen wakker worden.
Savage, een voormalig marinier met PTSS zo erg dat hij de meeste nachten niet kon slapen, nam de Dienst van 2 tot 4 uur ‘ s nachts. Hij zong haar zachte liedjes die zijn grootmoeder hem in het Spaans had geleerd.
Het ziekenhuis heeft nu een plaquette, buiten kamer 117: “Katie’ s kamer – waar veertig Motorrijders leerden dat familie niet over bloed gaat, het gaat over wie er opduikt.”
En ze kwamen opdagen. Elke dag gedurende drieënnegentig dagen. Ze kwamen opdagen voor een klein meisje wiens eigen ouders dat niet konden. ze kwamen opdagen omdat dat is wat Motorrijders doen – ze beschermen de onschuldigen, staan voor de verlatenen, en laten nooit, nooit iemand de duisternis alleen onder ogen zien.
Katie stierf wetende dat ze geliefd was. Veertig Motorrijders leven wetende dat ze gezegend waren om van haar te houden.
Soms worden de grootste ritten niet gemeten in kilometers, maar in momenten. En drieënnegentig dagen lang namen veertig motorrijders de belangrijkste rit van hun leven – perfect stil blijven naast het bed van een stervend kind, waaruit blijkt dat liefde net zo vaak in leer verschijnt als in kant.
Katie heeft nooit op een motor mogen rijden.
Maar ze reed recht in veertig harten en ging nooit weg.
