Toen ik die avond tijdens de bevalling bij de kraamkliniek aankwam, keken mijn man en ik reikhalzend uit naar de komst van ons vierde kind. Tegen die tijd was ons gezin al « hopeloos groot ».
Mijn tweede en derde zoon zijn een tweeling, hoewel tweelingen in onze familie niet voorkomen. Tijdens mijn volgende zwangerschap was de grootste familiegrap: « Wat als het wéér een tweeling wordt? »
Onze grootouders waren erg verrast en moesten ons in het begin flink helpen. Dankzij een echo konden we bij de tweede screening zien of het een tweeling was of niet.
Maar nee, de vierde « ninja » kwam alleen. Eindelijk was het allemaal voorbij. Ze plaatsten me in een eenpersoonskamer, die mijn man en ik vooraf hadden betaald.
Een paar uur later brachten ze mijn baby naar me toe om te voeden. Een paar minuten later kwam de hoofdarts mijn kamer binnen en zei met een bezorgde blik: « We hebben hier een probleem…
Vanmorgen is een 18-jarige vrouw bevallen van een meisje, heeft schriftelijk geweigerd de baby mee te nemen, heeft een taxi gebeld en is vertrokken uit het kraamziekenhuis.
Ze kon na de geboorte nauwelijks lopen, maar ze wilde geen minuut langer in het ziekenhuis blijven. We moesten haar laten gaan.
De baby is zo mooi en gezond. Ik weet dat je zo graag een tweeling wilde. – Ik dacht dat je de baby misschien mee kon nemen?
