Drie Jaar Later
Rebecca vertrok dagen na die avond. Niemand stelde vragen. Er is geen politierapport ingediend. Andrew vertelde de buren dat ze een baan buiten de staat had genomen. Hij begroef de waarheid onder stapels onuitgesproken schuld.
Liam, nu tien, was stiller geworden, maar meer fantasierijk. Hij tekende voortdurend afbeeldingen-enorme steden van glas en staal, altijd met een klein figuur dat alleen op de top van een wolkenkrabber stond.
“Begaafd”, zeiden zijn leraren.
“Emotioneel vertraagd”, zei de schoolbegeleider.
Andrew wist wel beter.
Hij zag het in de ogen van de jongen—een onuitgesproken vonnis. Niet van haat, maar van teleurstelling.
De garderobe was weg.
Andrew had het aan een tweedehandswinkel geschonken. Toen de arbeiders kwamen om het eruit te halen, raakte hij het hout nog een laatste keer aan.
Niet uit nostalgie.
Uit sluiting.
Hij en Liam hadden samen een nieuwe kast gebouwd in de zomer—Eenvoudige, open planken zonder deuren.
Niets om achter te schuilen.
Slotnota
“Sommige wonden verdwijnen nooit helemaal. Maar ze vervagen als ze worden geconfronteerd. En soms begint genezing niet met actie. Het begint met een verontschuldiging, een waarheid gesproken, een deur geopend. Of het stille geluid van een garderobe, eindelijk sluiten.”
