Zij werd niet boos — misschien begreep ze het, of wilde ze niet meer.
De meisjes groeiden op als zussen.
Matei adopteerde Uliana’s dochter.
Op een dag kwam zijn eerste liefde naar het dorp — Matei raakte in de war, dronk.
Die avond omhelsde hij Uliana voor het eerst.
En vanaf daar begonnen de dingen te veranderen.
Het was geen liefde — maar er was rust, begrip, respect.
Hij begon haar lief te vinden, dierbaar.
Toen de meisjes naar school gingen, vertelde Uliana hem dat ze zwanger was.
In het begin schaamde Matei zich — ze hadden al drie kinderen, waarom zou er nog één bij moeten?
Maar toen hij haar angst zag, zei hij:
— “Als we er drie hebben, kunnen we ook een vierde hebben.”
Er werd een jongetje geboren — en opnieuw vulde het huis zich met vreugde.
De jaren gingen voorbij.
Uliana was 49, Matei — een respectabele man met een buikje.
Ze leefden rustig.
Op een avond, na het avondeten, ging Uliana naast hem zitten en zei:
— “Matei, we krijgen er nog één…”
— “Ben je gek geworden? De mensen zullen lachen!”
— “Te laat, Matei. Ik zal bevallen.”
Hij zuchtte:
— “Och, je hebt me te grazen genomen…”
’s Nachts huilde zij stilletjes, en hij mompelde:
— “Niemand gaat dood! Er komt een kind — en dat is goed.”
Hij omhelsde haar en legde zijn hand op haar buik.
Uliana beviel vlak voor zijn verjaardag — nog een meisje.
Ze noemden haar Eugenia.
Eugenia was hun troost op latere leeftijd.
Mooi, donkerharig, rustig.
De andere kinderen waren de wereld in getrokken, maar zij bleef.
Ze studeerde, en haar vader kocht een auto voor haar zodat ze naar de stad kon reizen.
Het leven draait.
Voor sommigen rustig, voor anderen met kronkels.
Maar het belangrijkste is dat het met liefde gebeurt.
Als je het verhaal mooi vond, vergeet het dan niet te delen met je vrienden!
Samen kunnen we de emotie en inspiratie verder dragen.
