Nadat ze het probleem hadden opgelost, voelde de tweeling een golf van opluchting. Ze bedankten de servicemedewerker en liepen weg van hun positie, terwijl ze de spanning in hun armen langzaam voelden afnemen. Ze zaten comfortabel te wachten op de uitgestelde vlucht en konden niet anders dan nadenken over de situatie.
‘We hoeven onze vader niet te bellen om eerlijk behandeld te worden,’ zei Kamila, nog steeds met een vleugje frustratie in haar stem.
« Ik weet het, » beaamde Keira. « Maar het doet me denken aan wat hij ons altijd vertelt: laat nooit iemand je waarde ondermijnen of je kleineren. We moeten vechten voor wat juist is. »
De tussenkomst van de vader veranderde de situatie, maar benadrukte tegelijkertijd een les die de tweeling vele malen had geleerd – dat de weg naar gelijkheid en respect nog steeds aan de gang is. Het was een strijd die verder ging dan het inchecken op de luchthaven naar de wereld die ze betraden – een wereld waar ze vastbesloten waren hun stempel op te drukken.
Toen Keira en Kamila later die dag in het vliegtuig stapten, waren ze vastberadener dan ooit. De conferentie wachtte op hen – een kans om contacten te leggen, te leren en de wereld te laten zien waartoe ze in staat zijn. Maar het was ook een kans om te pleiten voor verandering, om een stem te worden die respect en rechtvaardigheid eist, niet alleen voor onszelf, maar voor iedereen.
In de lucht keek de tweeling omhoog naar de wolken en overwoog de reis die voor hen lag – een reis die niet alleen in mijlen werd gemeten, maar ook in de stappen die ze zouden nemen om een toekomst vorm te geven waarin de volgende generatie hun vader, de CEO, niet zou hoeven te bellen om met waardigheid te worden behandeld.
