Elena keek op, bestudeerde haar gezicht en zei zachtjes:
« Hij kan niet veel meer praten. Maar als je afscheid wilt nemen, mag dat. »
De keel van de jonge vrouw werd dichtgeknepen. Haar ogen schoten naar Raúls tengere gestalte en toen snel weer weg. Zonder een woord te zeggen draaide ze zich om en liep naar buiten – haar hakken kletterden door de gang als een wegtrekkende storm.
Niemand, dacht Elena, kan ooit concurreren met een vrouw die twaalf jaar lang in stilte heeft leren lijden.
Die nacht bewoog Raúl zich zwakjes en had moeite met ademhalen. Het gesis van de zuurstofmachine vulde de kamer.
« E… Elenita… » zei hij. « Vergeef me… voor alles… Ik… Ik weet dat ik je pijn heb gedaan… maar je… houdt nog steeds van me, toch? »
Elena staarde hem een tijdje aan. Zijn gezicht was uitgemergeld, zijn ogen zochten wanhopig naar genade in de hare. Maar in haar blik was geen haat of tederheid – alleen een kalme leegte.
Een flauwe glimlach verscheen op haar lippen, moe maar sereen.
“Hou je van mij?” herhaalde ze zachtjes.
Raúl knikte, met tranen in zijn ogen. Hij zag haar stilte aan als vergeving.
Elena boog zich naar haar toe, haar stem klonk nauwelijks luider dan een gefluister – zacht, maar scherp genoeg om door de lucht te dringen.
Ik ben twaalf jaar geleden gestopt met van je te houden, Raúl. Ik ben gebleven zodat onze kinderen niet zouden opgroeien met schaamte voor hun vader. Als je er niet meer bent, zal ik ze vertellen dat je een goed mens was… zodat ze je met trots kunnen herinneren, ook al heb je dat nooit echt verdiend.
Raúls lippen gingen open alsof hij wilde spreken, maar er klonk alleen een snik.
Elena schoof zijn kussen recht, veegde zijn voorhoofd af en zei zachtjes:
« Rust nu maar uit. Het is voorbij. »
Raúl sloot zijn ogen. Een enkele traan gleed over zijn wang. En opnieuw vulde de stilte de kamer.
De volgende ochtend, terwijl het ziekenhuispersoneel zich klaarmaakte om het lichaam naar het uitvaartcentrum te brengen, stond Elena bij het raam. Het eerste ochtendlicht verspreidde zich over de skyline van Mexico-Stad.
Haar gezicht was kalm. Er was geen verdriet, geen opluchting – alleen vrede.
Ze greep in haar handtas, haalde er een klein notitieboekje uit en schreef een paar regels voordat ze het in haar jaszak stopte:
Vergeving gaat niet altijd over opnieuw liefhebben. Soms gaat het gewoon over loslaten zonder haat, zonder bitterheid, zonder terug te kijken.
Toen draaide ze zich om en liep langzaam naar de uitgang. De koele ochtendlucht deed haar haar opwaaien en voor het eerst in twaalf jaar voelde ze iets in zich opkomen – iets wat ze bijna was vergeten.
Het was vrijheid.
En toen ze het zonlicht in stapte, begon Elena Ramírez – de vrouw die ooit achter stilte en verraad had geleefd – eindelijk weer te leven.
