Zijn geliefden kwamen nooit. Uiteindelijk was het Helen die naast hem stond.
Naarmate zijn laatste dagen naderen, wordt hij rustiger. Hij keek haar lange tijd aan, alsof hij iets probeerde te zeggen — misschien zelfs bekennen. Maar de woorden kwamen nooit.
Tot de laatste nacht.
De waarheid komt niet altijd met schreeuwen. Soms komt het op een fluistering en vertrekt met een afrekening.
Het was net na middernacht toen Daniël zijn ogen opende. De monitoren piepen gestaag, de kamer werd zwak, behalve de zachte lamp naast zijn bed. Helen zat daar een roman te lezen, haar zilveren haar netjes achter haar oren. Ze keek op en ontmoette zijn blik.
Hij was bleek, zwak en ademde nauwelijks — maar alert.
“Helen …” raapte hij.
“Ja, liefje?”Haar stem was kalm. Niet koud-nooit koud-maar onthecht, zoals een verpleegster die met een vreemde praat.
“Er is iets wat ik je had moeten vertellen…”
Ze leunde naar voren, ogen zacht. “Ik weet het.”
Zijn lippen trillen. “Je … je weet wel?”
Ze knikte langzaam. “Twaalf jaar. Misschien meer. Zes vrouwen. Twee van hen zijn getrouwd. Een van hen is jonger dan ons huwelijk.”
Daniel ‘ s ogen werden groter. Een oppervlakkige adem gevangen in zijn keel.
“Ik heb nooit… Ik dacht niet…”
“Dat ik het wist? ze is klaar. “Geen. Natuurlijk niet. Je was te druk met liegen om te zien dat ik jaren geleden niet meer geloofde.”
Tranen stroomden op in zijn ogen, maar ze bleef praten — laag, afgemeten.
“Ik had kunnen vertrekken. Of je ontmaskerd. Of verbrand je wereld tot de grond toe. Maar dat deed ik niet, omdat ik wilde dat je dit doorstond. Ik wilde dat je naar me keek toen er niemand meer was.”
