Het gewicht van je leven
Terwijl de stoet voortging, bleef Louis geknield in de modder, zijn tranen vermengden zich met de regen. Zijn moeder kwam naast hem staan en legde een bevende hand op zijn schouder.
Maar Louis kon haar aanraking niet voelen. Hij was verdwaald in herinneringen, gevangen in excuses die te laat waren om gehoord te worden.
Hij zou deze pijn de rest van zijn leven dragen – niet alleen de herinnering aan een verloren liefde, maar ook het beklijvende beeld van haar betraande gezicht. Een gezicht dat ooit naar hem lachte. Een gezicht dat, zelfs in stilte, om troost had geschreeuwd.
Er zijn fouten die de tijd niet kan oplossen. Woorden die niet onuitgesproken kunnen worden. En wat wonden… Ze laten echo’s achter die eeuwig duren.
Maar in de stilte die op het afscheid volgde, toen de regen begon te verlichten en de laatste trompetnoot in de verte vervaagde, bleef er één waarheid over:
Liefde vraagt om zorg. Aandacht. Eerlijkheid.
En als het als vanzelfsprekend wordt beschouwd, laat het niet alleen verdriet achter, maar ook stilte die nooit ophoudt met spreken.
