Drie dagen later zat ik van mijn ochtendkoffie te genieten en bladerde ik door de Spokane Review toen ik mijn eigen gezicht vanaf pagina drie naar me zag staren.
De krantenkop luidde: « Zakenman uit Spokane laat bejaard echtpaar achter op vliegveld tijdens storm in vakantiegebied. »
Mijn handen bleven roerloos om de koffiemok geklemd.
Daar stond ik dan, in zwart-wit – een oude foto van de website van mijn bedrijf, waarschijnlijk vijf jaar oud.
Daaronder een verhaal dat me de rillingen over de rug bezorgde en mijn geduld op de proef stelde.
Cody en Catherine Jenkins, die hun dochter met Kerstmis bezochten, zaten zondag ruim vier uur vast op Spokane International Airport toen familielid Dennis Flores niet kwam opdagen voor een afgesproken ophaalafspraak. Het echtpaar, beiden eind vijftig, wachtte in de vrieskou terwijl er een waarschuwing voor een winterstorm voor de regio werd afgegeven.
Waarschuwing voor winterstormen.
Het was 52 graden en zonnig geweest.
« We konden niet geloven dat iemand ons zomaar in de steek zou laten », zei Cody Jenkins, een gepensioneerde bankdirecteur. « We hebben herhaaldelijk gebeld, maar meneer Flores nam nooit op. We moesten een dure taxi nemen in gevaarlijke weersomstandigheden. Op onze leeftijd is dit soort behandeling niet alleen onattent, maar ook gevaarlijk. »
Het artikel vervolgde met citaten over mijn ‘patroon van grillig gedrag’ en ‘zorgen over mijn geestelijke gesteldheid’.
Cody had zichzelf en Catherine afgeschilderd als hulpeloze slachtoffers van een wrede oude man die plotseling, zonder enige aanleiding, door het lint ging.
Er wordt niet gesproken over de afwijzing van het kerstdiner.
Er wordt geen context gegeven over Isabella’s eisen of hun jarenlange financiële uitbuiting.
Ik ben de enige die arme, oude toeristen in de steek liet tijdens een sneeuwstorm die alleen in Cody’s fantasie bestond.
Ik zette mijn koffie neer en las het artikel nog eens langzaam door.
En dan nog een derde keer.
De naam van het artikel was van Patricia Morrison, Lifestyle Editor.
De naam herkende ik niet, maar de strategie wel.
Cody had om gunsten gevraagd en zijn bankrelaties gebruikt om dit verhaal op een plek te krijgen waar het mijn reputatie het meest zou schaden.
Slim.
Erg slim.
Voor het eerst sinds deze hele chaos begon, voelde ik met tegenzin respect voor mijn tegenstanders.
Het waren niet zomaar trustfondskinderen die driftbuien kregen.
Ze waren strategisch en berekenend.
Ze beseften dat reputatie alles was in een kleine stad als Spokane.
Eén goed geplaatst krantenartikel kan tientallen jaren hard werk tenietdoen.
Ze hadden de totale oorlog verklaard.
Ik vouwde de krant zorgvuldig op en legde hem opzij. Mijn gedachten waren alweer in de methodische planningsmodus beland waarmee ik mijn bedrijf uit het niets had opgebouwd.
Het ging hier niet meer om het ophalen van passagiers op het vliegveld.
Het ging hier niet om het kerstdiner of de hypotheekbetalingen.
Het ging om winnen.
Ik pakte mijn laptop en begon namen in te typen in zoekmachines.
Cody Jenkins.
Catherine Jenkins.
Isabella Flores.
Hun sociale mediaprofielen.
Hun connecties.
Hun gewoontes.
Hun zwakheden.
Alles wat ze in de loop der jaren domweg openbaar hadden gemaakt.
Als ze wilden schaken, zou ik ze laten zien hoe een echte strateeg eruitziet.
Ik keek naar mijn wandkalender.
18 december.
Nog zeven dagen tot Kerstmis.
Zeven dagen om iets te plannen dat ze nooit zullen vergeten.
De volgende drie dagen leefde ik in een andere wereld.
Niet de wereld waarin ik Dennis Flores was, de gebroken oude man die zijn familie over zich heen liet lopen.
Dit was de wereld waarin ik Dennis Flores was, een zakenman, een strategisch denker, iemand die iets uit het niets had opgebouwd en die niet van plan was om door een stel arrogante parasieten te laten vernietigen waar ik veertig jaar aan had gewerkt.
Mijn laptop werd mijn commandocentrum.
Profielen op sociale media vulden de tabbladen van mijn browser, alsof ik kaarten speelde in een spel met hoge inzetten.
Cody Jenkins – gepensioneerd manager van First National Bank, lid van de Spokane Country Club, penningmeester van de Inland Northwest Business Leaders Association. Een man die zijn carrière in vertrouwens- en invloedrijke posities had doorgebracht. Een man met veel te verliezen.
Catherines Instagram schetste een perfect beeld van verfijnd leven: liefdadigheidslunches, wijnproeverijen, vakantiefoto’s van Coeur d’Alene met de tag #blessedlife. Elke post was zorgvuldig samengesteld om succes en verfijning uit te stralen.
Reacties van vrienden die haar ‘elegante smaak’ en ‘inspirerende levensstijl’ prijzen.
Allemaal gebouwd op het geld van anderen.
Ook die van mij.
Isabella’s Facebook-tijdlijn vertelde het echte verhaal.
Berichten over “ons prachtige huis” met foto’s van de keuken waarvoor ik betaald had.
Inchecken bij dure restaurants in de maanden dat ik hun energierekeningen betaalde.
Een statusupdate van vorige week:
Ik kijk zo uit naar het kerstdiner met familie. Ik kan niet wachten om onze gastvrijheid te laten zien.
Onze hostingvaardigheden.
Ons thuis.
Ons succes.
Het narcisme was adembenemend.
Maar het was Michaels LinkedIn-profiel dat mij het laatste zetje gaf dat ik nodig had.
Zijn recente activiteiten lieten een nieuw verband zien:
Patricia Morrison, Lifestyle Editor bij de Spokane Review.
Dezelfde Patricia Morrison die zo’n bloedige aanklacht over mij had geschreven.
Ik leunde achterover in mijn bureaustoel en keek naar het bewijsmateriaal op mijn scherm.
Deze mensen hebben drie ernstige fouten gemaakt.
Ten eerste hadden ze mij compleet onderschat.
Ten tweede hadden ze hun aanval openbaar gemaakt, wat betekende dat ik ook openbaar kon reageren.
Ten derde hadden ze hun hele bevoorrechte levensstijl online vastgelegd, waardoor er een perfecte catalogus van hypocrisie ontstond.
Ik klikte door naar het profiel van Patricia Morrison.
