Eerst keek mijn vriend verbaasd, toen beschaamd.
‘Je had het me gewoon kunnen vertellen,’ fluisterde ze.
Ik herinnerde haar er zachtjes aan dat ik dat had gedaan – ik had mijn budget duidelijk uitgelegd voordat we kwamen.
Ik wilde geen ruzie maken of de avond verpesten, daarom hield ik mijn toon warm en kalm.
In plaats van boos te worden, besloot ik het te zien als een kans om een gezonde grens te stellen zonder de vriendschap te schaden.
We talked for a moment, and she admitted she hadn’t really listened when I explained my situation earlier.
To ease the awkward moment, I joked with a smile, “Next time, let’s just go for tacos!”
She laughed, clearly relieved, and agreed right away.
It reminded me that misunderstandings don’t always come from bad intentions — sometimes, it’s just because we assume others can easily go along with our plans.
Terwijl we daar zaten, met haar lege biefstukbord en mijn afgewerkte salade, realiseerden we ons allebei iets waardevols: echte vriendschap groeit door eerlijke communicatie en wederzijds respect.
Toen we naar buiten liepen, gaf ze me een knuffel en zei: « Bedankt voor je geduld – en voor het feit dat je me vandaag iets hebt geleerd. »
Ik glimlachte terug en antwoordde: « Dat is wat vrienden doen – we leren van elkaar. »
De nacht eindigde niet met wrok, maar met begrip en dankbaarheid.
En eerlijk?
De salade was heerlijk, maar het gevoel mezelf en mijn budget te waarderen smaakte nog beter.
