Mijn naam is Zoya en ik ben 29 jaar oud. Twee jaar geleden veranderde mijn leven onherkenbaar.
Ik woonde in een huurappartement, werkte als programmeur, verdiende een behoorlijk inkomen en genoot van mijn toegang. Ze belden me met dat eenmalige gesprek dat niemand ooit wil verwijderen.
« Zoya, absoluut, » zei mijn moeder aan de telefoon, haar stem gespannen en uitgesproken. « Kun je vanavond langskomen? »
Toen ik bij hen thuis aankwam, zat mijn moeder thuis, met overal stapels papieren. Mijn vader was ouder dan hij in werkelijkheid was – 58 – en mijn moeder zat haar handen te wringen, zoals altijd als ze gestrest was.
« Wat is er aan de hand? » vroeg ik, terwijl ik tegenover hen ging zitten.
Mijn vader schraapte zijn keel. « Ik moest naar het apparaat. Mijn lekkage is een probleem en ik kan niet meer in de bouw werken. Ik zocht iets anders, maar niets betaalde goed. »
Ik besefte dat mijn vader problemen had, maar ik besefte niet hoe ernstig die waren.
« Ik kan de hypotheek niet betalen, » beaamde mijn moeder met een licht trillende stem. « Ik kan nog steeds naar de supermarkt, maar alleen parttime. We verdienen nu misschien $ 1200 per maand, en de hypotheek alleen al is maar $ 1800. »
Toen vroegen ze me om te helpen met de medische kosten. Ze maakten zich zorgen over het verlies van het huis waar ze twintig jaar in hadden gewoond. Ik nam de wereld in me op: de keuken waar we als kind elke dag ontbeten, de woonkamer waar we films keken, de achtertuin waar mijn vader me op zijn fiets uitliet.
Ik heb het appartement en de inboedelverzekering voor mijn kamer opgezegd. In het begin verliep de verbinding vreemd, maar uiteindelijk installeerde ik een computer, maakte verbinding met internet en ging aan de slag. Omdat ik op afstand werkte, was het geen grote verandering. En een oplossing die misschien wel sneller geïmplementeerd zou worden dan ik had verwacht.
Ik verdiende een prima inkomen – zo’n $ 85.000 contant als programmeur – maar het echte geld kwam uit bonussen. Telkens wanneer een van mijn softwareproducten werd overgenomen door een groot technologiebedrijf, was de levering jouw deel. In sommige gevallen betekende dat $ 10.000 tot $ 15.000 extra in mijn zak.
Mijn salaris ging rechtstreeks naar huishoudelijke uitgaven: hypotheek, nutsvoorzieningen, boodschappen, autoverzekering, alle basisbehoeften. Ik heb me daar nooit schuldig over gevoeld. Maar mijn familie kon het zich niet veroorloven om elke bonus op een spaarrekening te laten storten. Ik heb er nooit over gesproken – niet toen ik ziek was, zelfs niet tegen mijn oudere broer Marcus, die met zijn vrouw en kinderen aan de overkant van de stad woont.
Ik ging naar mijn werk. Maar ik was ervan overtuigd dat als ze erachter zouden komen hoeveel ik daadwerkelijk verdiende, ze hun deel zouden komen halen. Marcus vroeg in ieder geval altijd om financiële hulp.
« Hé Zoya, kun je me $ 500 lenen? Tommy had nieuwe voetbalschoenen nodig. »
« Zoya, Sandra’s moeder moet weg en de doktersrekeningen komen eraan. »
Dat deed ik natuurlijk wel om contact te houden met een vaste bron, maar ik heb nooit over de bonussen gesproken. In twee jaar tijd heb ik stilletjes bijna $180.000 gespaard. Er is een mogelijkheid om mijn eigen huis te kopen.
Alles ging goed, behalve de familiediners op zondag. Marcus en Sandra kwamen elke week langs, en die avonden waren altijd ongemakkelijk. Sandra mocht me nooit en liet zich niet controleren door deze gebruiker.
« Zoya, wat is dat voor shirt? » Hij keek me waarschijnlijk aan alsof ik uit een vuilnisbak was gekropen. « Je kleedt je alsof je op de middelbare school zit. Maakt je uiterlijk je dan niets uit? » Gezinsspelletjes.
Marcus werd gewoon dapper. « Sandra kwam je alleen maar helpen, zus. Ze heeft verstand van mode. »
Het ergste was dat Sandra opschepte over de kleren die ze met Marcus’ geleende geld had gekocht. Ze paradeerde rond in een nieuwe designerjurk en praatte over het belang van « investeren in kwaliteitskleding ». Meestal rende ik dan zo snel mogelijk naar mijn kamer en beweerde dat ik werk te doen had. Dan hoorde ik Sandra de trap op rennen: « Ze rent weer weg, verstopt zich in haar kleine bubbel. Ze wordt nooit volwassen als ze het echte leven uit de weg gaat. »
Ik hield me stil en spaarde. Straks zou ik afscheid van haar kunnen nemen.
Toen besloot ik een welverdiend weekendje weg te gaan en mijn vriendin Jessica te bezoeken in haar landhuis. Maar toen ik zondagavond terugkwam, voelde ik iets vreemds: er stonden te veel auto’s op de oprit en elke kamer in huis was verlicht. Lopend naar de voordeur zag ik speelgoed verspreid over de veranda liggen.
Ik ging naar binnen en trof het een complete puinhoop aan.
Tommy en Emma renden door de woonkamer, Marcus sjouwde dozen naar boven en Sandra was er middenin, bevelen schreeuwend alsof het haar eigen bevelen waren.
« Wat is er aan de hand? »
« En? » vroeg ik, terwijl ik met mijn sporttas in de deuropening stond.
Iedereen bleef staan en staarde. Mijn ouders kwamen met een schuldbewuste blik de keuken uit.
Marcus zette de doos neer. « Hé zus. Nou, de plannen zijn veranderd. Ik ben mijn baan kwijt en we kunnen de huur niet meer betalen. »
R
