“Laten we opnieuw beginnen. Ik ben Emily.”
Ze schudde mijn hand.
“Sonya.”
“Dus,” zei Michael.
“Wat gaan we nu doen?”
Sonya ging rechter staan.
“Ik wil wraak.”
Michael grijnsde.
“Ik mag haar.”
Vijftien minuten later hadden we een plan.
Michael sms’te Nick:
“Hey bro. We maken vanavond lasagne. Kom je langs?”
Nick antwoordde bijna meteen:
“Yesss! Ik ben er over 20 min.”
We dekten de tafel alsof het een zondagdiner was.
Sonya werkte haar lippenstift bij.
Ik verwarmde de kant-en-klare lasagne opnieuw op.
Michael opende een fles wijn en schonk voor iedereen een glas in.
Precies op tijd kwam Nick binnen met een brede grijns.
“Ruikt heerlijk! Waar is mijn meisje—”
Toen zag hij Sonya.
“Heyyy babe! Wat een verrassing!”
Sonya sloeg haar armen over elkaar.
“Laat maar zitten, Nick.”
Nick keek naar Michael.
“Bro?”
Michael stond op.
“We weten alles, ‘Michael’.”
Nick verstijfde.
Toen pakte Sonya, met een Oscarwaardige flair, haar glas water en gooide het naar hem.
Water spatte over zijn gezicht en druppelde op de vloer.
Nick knipperde, het water liep over zijn wangen.
“Okeee… terecht.”
“Jij betaalt deze maand onze huur,” zei Michael.
“Wat?!” sputterde Nick.
“En je geeft alles terug wat Sonya je heeft gegeven,” voegde ik eraan toe.
Nick kromp ineen.
“Zelfs de AirPods?”
“Juist de AirPods,” snauwde Sonya.
Nick sjokte de deur uit.
Toen de deur dichtsloeg, barstten we allemaal in lachen uit.
Sonya veegde haar ogen af.
“Dat was beter dan therapie.”
Michael hief zijn glas.
“Op lasagne en gerechtigheid.”
Sonya tikte haar glas tegen het onze.
“Zeg me alsjeblieft dat er geen andere broers zijn.”
Ik glimlachte.
“Alleen een kat die iedereen even hard haat.”
En dat, beste lezer, is hoe ik thuiskwam na twee maanden, mijn liegende zwager betrapte, een nieuwe vriendin maakte, en eindelijk een fatsoenlijke maaltijd at.
Het leven is onvoorspelbaar, maar soms schrijft het wel een verdomd goed verhaal.
