Ze was iets aan het uitleggen, zo geconcentreerd dat ze nauwelijks merkte dat er iemand de kamer binnenkwam.
Haar vriend knikte instemmend, volledig geconcentreerd op de wiskundige uitleg van mijn dochter. Het bord met koekjes dat ze mee naar haar kamer had genomen, stond onaangeroerd op haar bureau.
Ze keek op en glimlachte, een beetje verward. « Mam? Heb je iets nodig? »
“Oh, ik wilde alleen even vragen of je nog meer koekjes wilde.”
‘Het gaat goed, dank je wel!’, zei ze, en ze ging weer aan het werk.
Ik sloot de deur en leunde tegen de muur, half beschaamd en half opgelucht.
Op dat moment besefte ik hoe vaak ouders het ergste vrezen, terwijl de waarheid juist zo simpel is. Er was geen geheim – gewoon twee kinderen die elkaar hielpen met leren.
