Soms belde Marco, maar ik nam niet op. Hij stuurde berichtjes – « Mam, waar ben je? » – die heb ik verwijderd. Ik wilde geen drama. Ik wilde geen uitleg.
Ik had mijn hele leven gegeven. Nu was het tijd om iets terug te doen voor mezelf.
Wat er thuis gebeurde
Er gingen twee maanden voorbij.
In het huis in Quezon City begonnen de zaken te veranderen.
Marco werd stiller. Denise was niet meer zo streng als voorheen. Maar het meest getroffen was mijn kleinzoon Jio, die zeven was.
Hij was niet meer de vrolijke jongen van vroeger. Hij at weinig en stelde elke ochtend dezelfde vraag:
« Waar is oma? »
Marco en Denise wisten nooit wat ze moesten zeggen. Maar de waarheid was simpel: de jongen voelde de leegte.
De hand die ‘s nachts zachtjes op zijn schouder rustte, was verdwenen. De stem die fluisterde: « Bid eerst, mijn kind », was verdwenen. De enige persoon die nooit oordeelde, die nooit iets vroeg en die er altijd was, was er niet meer.
Het bezoek
Op een dag kon Marco het niet meer uithouden. Hij ging naar Leyte om mijn nicht Lourdes te bezoeken.
« Tante… het is mijn schuld, » zei hij zachtjes. « Ik heb mijn moeder niet verdedigd. »
Lourdes klopte hem op de schouder en liet hem een foto van mij zien. Ik droeg sandalen en een eenvoudige jurk en ik lachte terwijl ik met andere oudere vrouwen over het plein liep.
« Ze is nu gelukkig, » zei ze zachtjes. « Eindelijk. »
De volgende dag vond Marco het huis dat ik huurde. Buiten groeiden rode gumamelabloemen. Aan een draad hing een stuk stof. De lucht rook vaag naar verbrand eten.
Kloppen, kloppen.
Ik opende de deur met een pollepel in mijn hand.
“Marco…”
Hij sprak niet meteen. Zijn ogen stonden vol tranen.
« Mam… het spijt me. Kom alsjeblieft naar huis. Denise en ik hebben overal spijt van. »
