Kun je echt de banden verbreken met het kind dat je hebt gedragen? Kun je verder na een adoptie, zelfs als het gewenst was, zelfs als het noodzakelijk was? Dat dacht Joanna. Tot op de dag dat een onverwacht berichtje, een paar simpele woorden aan de telefoon, alles veranderde. Dat moment veranderde alles voor haar… en voor hem.
Zwanger worden op je zestiende: een gedwongen keuze, een levensveranderende beslissing.
Joanna groeide op in een klein, zeer traditioneel Amerikaans stadje. Op haar zestiende raakte ze zwanger, berooid, zonder steun, en stond ze voor een onmogelijke keuze. Haar diepgelovige ouders praatten met haar over adoptie. Abortus? Niet beschikbaar; de dichtstbijzijnde kliniek was meer dan vier uur rijden. Ze was pas zeventien toen ze beviel van een dochter, die ze Sarah noemde.
De volgende dag verandert Sarah in Hannah in de armen van een zorgvuldig uitgekozen adoptiepaar. Een stille teleurstelling. Maar tegen alle verwachtingen in nodigen de kersverse ouders haar een paar maanden later uit om het kleine meisje te bezoeken. Hun eerste ontmoeting, met trillende schouders en een hart verscheurd tussen verdriet en tederheid.
Een band die gespannen is, maar nooit onbreekbaar.
Op haar twintigste laat Joanna alles achter om aan de andere kant van het land opnieuw te beginnen. Een nieuw begin, een nieuw liefdesverhaal, een nieuw kind. En toch blijft een deel van haar verbonden met dat verleden, met dat te vroeg geboren meisje.
Enkele jaren later, wanneer ze met Kerstmis terugkeert naar haar geboorteplaats, ziet ze de zesjarige Hanna weer op de stoep voor haar huis. Het kind begroet haar met ontwapenende kalmte en fluistert zachtjes:
« Mama zei dat God mij in jouw baarmoeder heeft geplaatst, omdat zij mij niet in haar baarmoeder kon plaatsen. »
Opwinding. Een stille onthulling. De band is nooit verbroken, alleen maar sluimerend.
