Vijf weken nadat we ons meisje ter wereld hadden gebracht, veranderden de rustige, vreugdevolle dagen die ik me voorstelde snel in zorgen en twijfel.
Onze dochter kwam aan met felblond haar en blauwe ogen—kenmerken die noch mijn man noch ik delen. Het contrast heeft hem verpest, en in plaats van met mij te praten, liet hij angst zich overnemen.
Hij liep weg, eiste een DNA-test en ging bij zijn ouders wonen, waar zijn moeder me zonder aarzeling waarschuwde dat als het kind niet van hem was, ze de scheiding zo wreed mogelijk zou maken. Gisteren kwamen de uitslagen eindelijk binnen, en de uitdrukking op het gezicht van mijn man toen hij ze las, veranderde alles.
Toen hij eindelijk kon spreken, bood hij niet alleen zijn excuses aan voor het vertrek, maar ook voor het feit dat hij onzekerheid en de vermoedens van zijn moeder hem van het ergste had laten overtuigen. Hij bekende dat hij niet echt begreep hoe genetica werkte en talloze nachten had doorgebracht met spijt van de afstand die hij had gecreëerd.
