De vrouw die zich door niemand meer het zwijgen laat opleggen.
Een bezoek dat ik moest brengen
Twee weken geleden bezocht ik voor het eerst sinds de begrafenis het graf van oom Bernard. Ik had bloemen meegenomen en Jacob was er ook bij.
‘Dit is je oudoom,’ zei ik tegen hem. ‘Hij hielp ons zelfs toen hij er niet meer was.’
Jacob drukte zijn kleine hand tegen de grafsteen.
Ik sloot mijn ogen en fluisterde:
« Dankjewel dat je in me geloofde toen niemand anders dat deed. Dankjewel dat je me de kans hebt gegeven om een sterker persoon te worden. »
Een zacht briesje waaide door de bomen en ik voelde iets waar ik al lang op had gewacht.
Vrede.
