Een voor een legde de generaal de zaak uiteen. Elk bewijsstuk was een mokerslag. De aanbetaling van $50.000. De geluidsopname van Linda die onderhandelde over de prijs voor informatie. Kyles chatlogs.
En toen kwam de genadeslag. Het scherm veranderde en toonde drie formele, lachende portretten. Sergeant Mark Davis. Sergeant Peterson. Korporaal Jensen.
‘En dit,’ klonk de stem van de generaal, een laag, keelachtig gebrul dat de fundamenten van de zaal deed schudden. ‘Dit is de prijs.’
Hij wees met een trillende, woedende vinger rechtstreeks naar de voorste rij.
“Deze soldaten zijn niet gedood door een buitenlandse vijand. Ze zijn gestorven door de laffe, bodemloze hebzucht van verraders die nu onder ons zitten.”
Iedereen in de kamer draaide zich om om naar de familie Porter te staren. De blikken waren niet langer nieuwsgierig. Ze waren gevuld met een brandende, eensgezinde haat.
‘Het is een leugen! Het is een complot! Ze probeert ons erin te luizen!’ begon Linda te gillen, een schelle, hysterische gil.
Maar het was te laat.
Vanuit de achterkant van de zaal stond een vrouw in een eenvoudige zwarte jurk op. Het was Maria Davis, de weduwe van Mark.
‘Moordenaars!’ schreeuwde ze, haar stem trillend van pijn en woede. ‘Jullie hebben mijn man vermoord! Jullie hebben hem vermoord!’
Precies op dat moment vlogen de zijdeuren open. Een dozijn militaire politieagenten marcheerden naar binnen. Twee van hen liepen naar Linda toe. Toen ze haar armen wilden vastpakken om haar te boeien, probeerde ze zich los te rukken en struikelde achterover. Haar hiel bleef haken aan de poot van een stoel. Ze viel hard op de grond.
Er klonk een zacht knakje.
De goedkope, neppe parelketting die ze altijd droeg – haar zielige symbool van klasse – brak in stukken. De plastic kralen verspreidden zich over de gepolijste podiumvloer en rolden en dwarrelden alle kanten op als honderd kleine witte leugens.
Ik stond daar en keek toe. Ik zag hoe ze mijn gillende stiefmoeder, mijn stamelende vader en mijn jammerende broertje boeiden. Ik zag hoe de dynastie van mijn mishandelaars ten einde kwam – niet met een knal, maar met het pathetische gekletter van nep-parels op een koude, harde vloer.
[Einde van het verhaal]
