😦 Tijdens mijn laatste vlucht, sloeg een zevenjarig jongetje op mijn stoel: niets kalmeerde hem, dus dit is wat ik besloot te doen.
Dit gebeurde tijdens mijn laatste vlucht. Na een lange zakenreis was ik uitgeput en het enige wat ik wilde, was naar huis gaan en rusten. Omdat het een lange vlucht was, hoopte ik in het vliegtuig te kunnen slapen.
Ik had me rustig in mijn stoel geïnstalleerd en maakte me klaar om in slaap te vallen, toen ik een klein jongetje begon te horen praten. Hij was ongeveer zeven jaar oud en stelde zijn moeder constant vragen. Je kent waarschijnlijk die momenten waarop kinderen behoefte hebben om te praten, ongeacht waarover, zelfs als hun vragen niet echt logisch zijn.
Normaal gesproken zou dit me niet storen, maar die dag was ik zo moe dat ik het lawaai niet kon verdragen. En dat was nog niet alles: af en toe sloeg hij op mijn stoel. Eerst een klein tikje, daarna steeds harder.
Ik was echt niet in de stemming om dit te tolereren. Ondanks mijn beleefde verzoeken aan zijn moeder en de interventies van de stewardess, kalmeerde hij niet. Dus besloot ik de situatie zelf in handen te nemen. Dit is wat ik deed.
Mijn geduld was op, dus ik bedacht een subtiele oplossing.
Ik observeerde de situatie, op zoek naar een manier om indirect invloed uit te oefenen.
Ik leunde plotseling naar achteren en morste het sap op de benen van zijn moeder.
Het tafereel veroorzaakte onmiddellijk opschudding.
De moeder, doorweekt, stond gillend op, en het jongetje, dat eindelijk stopte met slaan, werd onder de strenge blik van zijn moeder geplaatst.
