De tl-lampen in de spreekkamer pulseerden zwakjes en gaven een zacht gezoem af, als een zenuwachtig insect dat achter glas gevangen zat. Emma Harris schoof ongemakkelijk heen en weer op de zachte tafel, met één hand zachtjes haar ronde buikje wiegend. Met achtendertig weken zwangerschap was ze moe, maar vol verwachting – deze afspraak zou haar laatste controle zijn voordat ze haar dochtertje zou verwelkomen.
Dr. Alan Cooper, bijna een jaar lang haar gynaecoloog, boog zich over het echoscherm. Normaal gesproken sprak hij tijdens deze echo’s met kalme zekerheid – « hier is het hoofd, daar is de hartslag » – maar vandaag trilde zijn stem. De hand die de sonde vasthield, begon te trillen.
« Is alles oké? », vroeg Emma
« Je moet hier weggaan en afstand nemen van je man », zei hij.
« Wat? Waarom – waar heb je het over? »
Dr. Cooper slikte moeizaam en draaide het scherm langzaam naar haar toe. Het wazige zwart-witbeeld onthulde het profiel van haar baby – teer en volledig gevormd, met kleine vuistjes dicht tegen de borst gekruld. Maar Emma verstijfde niet vanwege de baby. Wat haar de adem belette, was de schaduw die net achter het beeld loerde – een vaag spoor van wat leek op littekenweefsel op de wang van de baby, alsof er iets met een verontrustende kracht tegen haar baarmoeder had gedrukt.
« Je zult het begrijpen als je het ziet, » zei hij, terwijl hij de sonde wegtrok.
Zijn hand trilde toen hij de gel van haar buik veegde. « Emma, ik kan nu niet alles uitleggen. Maar het is geen medisch probleem. Het gaat om veiligheid – die van jou en de baby. Heb je ergens anders onderdak? »
Veiligheid? Van Michael? Haar man met wie ze vijf jaar getrouwd is, de man die haar elke avond kruidenthee bracht en via haar buik tegen de baby praatte?
Ze knikte verdoofd, hoewel haar gedachten nog steeds rondtolden.
« Mijn zus. Ze woont aan de andere kant van de stad. »
« Ga daarheen. Vandaag. Ga niet eerst terug naar huis. »
Emma kleedde zich zonder een woord aan, haar hart bonsde in haar keel en haar hoofd tolde van de vragen die ze nog niet kon bedenken. Ze wilde een verklaring eisen, wat zekerheid – maar de uitdrukking op Dr. Coopers gezicht, bleek en verbijsterd, stal de woorden uit haar mond. Vlak voordat ze vertrok, stopte hij haar een opgevouwen vel papier in de hand. Ze vouwde het pas open toen ze weer in haar auto zat, trillend en met nog steeds geen motor.
Er stonden drie woorden op: “Vertrouw op wat je weet.”
Emma reed weg van de kliniek en liet het huis achter dat ze had gebouwd, de man die ze dacht te kennen en het leven waarvan ze besefte dat het misschien wel een zorgvuldig geconstrueerde leugen was.
Toen Emma bij het huis van haar zus Claire aankwam, stortte ze trillend op de bank neer. Claire, een verpleegster die ‘s nachts werkte, was nog thuis. Ze luisterde en haar ogen werden groot toen Emma de woorden van de dokter herhaalde.
« Eh, je kunt dit niet zomaar voor waar aannemen. Misschien heeft hij iets verkeerd gelezen. Misschien… »
« Nee, » viel Emma hem in de rede. « Je hebt zijn gezicht niet gezien. Hij raadde het niet. »
De volgende twee dagen vermeed ze Michaels telefoontjes.
Zijn voicemailberichten wisselden af tussen paniekerige bezorgdheid – « Waar ben je? Ik ben bang dat er iets is gebeurd » – en koude, afgemeten irritatie – « Dit is niet grappig, Emma. Bel me nu terug. »
Op de derde dag stelde Claire voor om dieper te graven. Met haar ziekenhuispas raadpleegde ze openbare medische dossiers en zocht ze naar Dr. Cooper. Daar ontdekten ze het: een zaak van zes jaar eerder wegens medische nalatigheid, die in stilte was geseponeerd en waarbij een andere aanstaande moeder betrokken was. Het rapport bevatte weinig details, maar de klacht beweerde dat de vader van de baby mishandeld was – en dat Dr. Cooper het misbruik tijdens de prenatale consulten had ontdekt.
Emma’s maag draaide zich om. Haar gedachten keerden terug naar de echo, naar die griezelige, littekenachtige schaduw. Zou het door een externe kracht kunnen zijn veroorzaakt – Michaels hand die te hard drukte terwijl niemand keek?
De herinneringen kwamen terug: hoe hij erop stond haar buik te wrijven ‘zodat de baby dichtbij zou voelen’, de blauwe plekken die ze toeschreef aan onhandigheid, de nacht dat ze wakker werd van zijn gemompel in haar buik, zijn greep veel ruwer dan nodig was.
Ze had het toen niet willen zien. Nu kon ze het niet meer ongedaan maken.
Claire drong er bij haar op aan om met een maatschappelijk werker van het ziekenhuis te praten. De vrouw legde uit dat prenataal misbruik niet altijd duidelijke sporen achterliet, maar dat artsen soms waarschuwingssignalen zagen – blauwe plekken, foetale nood, zelfs echografische indicatoren van abnormale druk.
Toen Emma de waarschuwing van Dr. Cooper ter sprake bracht, knikte de maatschappelijk werker plechtig. « Hij heeft eerder vrouwen beschermd. Hij herkende de signalen waarschijnlijk weer. »
Emma huilde. Het verraad voelde ondraaglijk, maar de gedachte aan teruggaan ook.
