Een jaar later stonden we op een zonovergoten strand in Monterey, Californië. Deze keer was de bruiloft klein en echt. Geen grote balzaal, geen verslaggevers, geen leugens.
Toen Ethan naast me door het gangpad liep – echt liep – zag ik tranen in de ogen van mijn moeder. Misschien begreep ze eindelijk dat rijkdom geen vrede kan kopen, en liefde wordt niet gemeten in schuld of status.
Terwijl de golven tegen de kust schuurden, kneep Ethan in mijn hand.
« Heb je er spijt van dat je met me getrouwd bent? » vroeg hij.
Ik glimlachte. « Niet meer. Soms moeten we vallen om te leren staan. »
Hij lachte zachtjes. « Samen deze keer. »
En dat is precies wat we deden.
Epiloog
Vandaag de dag runt Ethan het bedrijf van zijn familie met eerlijkheid en bouwt hij zowel het bedrijf als zijn leven weer op. Wat mij betreft, ik help bij het beheren van zijn liefdadigheid voor revalidatiecentra – een eerbetoon aan het ongeval dat hem ooit definieerde, maar hem niet langer controleert.
‘S Nachts, wanneer de zeewind door onze ramen glipt, denk ik terug aan die eerste val – de nacht dat alles kapot leek.
Ik realiseer me nu dat het niet het einde van een gedwongen huwelijk was. Het was het begin van iets echts.
Want soms is vallen geen mislukking – het is hoe twee mensen uiteindelijk leren om naast elkaar te staan.
